Oracle veritabanları büyük ölçekli firmalarda genellikle coğrafik olarak farklı bölgelere dağıtılmıştır, böylece Oracle veritabanları uzmanları için veritabanının network bağlantılarından nasıl etkilendiğinin anlaşılması önemli bir görev olmaktadır. Oracle tarafından sağlanan Transparent Network Substrate(TNS), veritabanları arasında dağıtık bağlantılara izin vermektedir.

Dağıtık işlemlerin performansı bu yazıda yer alan bazı değişiklikler ile arttırılabilecektir. Bu değişiklikler sqlnet.ora, tnsnames.ora ve protocol.ora dosyaları içindeki parametreler olacaktır. Bu parametreler, konfigürasyonu ve TCP paketlerinin boyutunu değiştirmek için kullanılır. Bu parametrelerin ayarlanmasının, tüm Oracle işlemlerinin çıktısını geliştirmek için, temel network taşıma katmanı üzerinde çok yoğun bir etkisi vardır. 

Oracle Net, veritabanı uzmanlarına temel network ayarlarını iyileştirebilecek yeterliliğe izin vermez ve network trafiğinin çoğunluğu Oracle yapısı içerisindende iyileştirilmez. Çünkü Oracle Net, OSI modeli içinde network spesifik protocol yığını üstünde bulunur.

Network paketlerinin sıklığı ve büyüklüğü Oracle DBA tarafından kontrol edilir. Oracle, paket sıklığı ve büyüklüğünü değiştirmek için zengin araçlara sahiptir. Network üzerinden paket taşımasının sıklığı ve büyüklüğü, aşağıdaki parameter dosyaları içinde yer alan ayarları kullanılarak etkilenir:

·         protocol.ora dosyası - tcp.nodelay parametresi

·         sqlnet.ora server dosyası - automatic_ipc parametresi

·         tnsnames.ora ve listener.ora dosyaları - SDU ve TDU parametreleri

protocol.ora dosyası içindeki tcp.nodelay parametresi

Oracle Net, varsayılan olarak verinin iletilmesinden önce tampon dolana kadar bekler. Bu yüzden, talepler hedeflerine her zaman anında gönderilmemektedir. Bu olay, çoğu zaman büyük miktarda verilerin bir sondan bir diğerine akıp gittiği zamanda yaygın bir olaydır ve Oracle Net tampon dolana kadar paketleri işlemez. protocol.ora dosyası eklemek ve tampon taşıma gecikmelerini durdurmak için tcp.nodelay değerinin belirtilesi bu sorunun üstesinden gelebilir.

protocol.ora dosyası tüm TCP/IP yapılandırmaları için veri tamponlamasının olmamasını göstermek için belirtilir. Bu parameter, hem istemci hemde sunucu üzerinde kullanılabilir.  protocol.ora içinde bu  parametrenin kullanımı:

      tcp.nodelay = yes

Bu paramerenin tanımlanması TCP tamponlamanın es geçilmesine sebep olur, böylece tüm talepler hemen ve anında gönderilir. Ancak unutmamak gerekirki, network trafiği daha küçük ama sık paket işlemesi sebebiyle artar, bu da networkte ağırlaşmaya sebep olur. tcp.nodelay parametresi, sadece TCP zaman aşımı ile karşılaşıldığı zamanlarda kullanılmalıdır. tcp.nodelay parametresinin ayarlanması, veritabanı sunucuları arasında yüksek hacimde trafik olduğunda performansı aşırı oranda geliştirmeye sebep olabilir.

Sqlnet.ora dosyasındaki “automatic_ipc” parametresi

automatic_ipc parametresi network katmanını atlar, böylece veritabanına local bağlantıları hızlandırır. automatic_ipc değeri ON olarak ayalandığında, Oracle Net local veritabanının aynı alias ile belirtilip belirtilmediğini kontrol eder. Eğer aynı alias ile belirtilmişse, bağlantı direkt olarak local IPC bağlantılarına çevrildiğinden network katmanları atlanır. Bu veritabanı sunucuları için kullanışlıdır, ancak Oracle Net istemcileri için kesinlikle gereksizdir.

automatic_ipc parametresi sadece Oracle Net bağlantısının local veritabanına yapılması zorunlu olduğu durumlarda kullanılmalıdır. Eğer lokal bağlantılar gerekmezse veya zorunlu değilse, bu parametrenin değerinin OFF olarak ayarlanması gerekir ki  böylece tüm Oracle Net istemcilerinin performansı artar.

tnsnames.ora  dosyası içindeki SDU ve TDU parametreleri

Oturum veri birimi(SDU) ve taşıma zaman birimi(TDU) parametreleri tnsnames.ora ve listener.ora dosyaları içinde yer alır.

Oturum veri birimi(SDU), network üzerinden veriyi göndermeden önce SQL*Net ‘in veriyi tampona almasıdır. SDU, tampon dolu olduğunda veya uygulama veriyi okumaya çalıştığında, veriyi bu tamponda saklanmak üzere gönderir. Büyük miktarda veriler alınırken ve paket büyüklüğü sürekli aynı olduğunda, varsayılan SDU büyüklüğünü genişletmek için alım hızını artırabilir. En uygun SDU büyüklüğü normal paket büyüklüğüne bağlıdır. Bir sniffer ile frame büyüklüğü bulunabilir veya izleme işlemi gönderilen ve alınan paket sayılarını kontrol etmek için en yüksek seviyeye ayarlanabilir, ve fragmente olup olmadıkları görülebilir. Fragmentasyonun miktarını sınırlandırmak için sistem iyileştirilmelidir. Bunun için bir formül olmadığından dolayı farklı büyüklükte tamponlar ile denemeler yapılması gerekmektedir. Varsayılan SDU büyüklüğü 2,048’dir ve 512 ile 32K arasında genişletilebilir.

SDU büyüklüğü hem istemci hemde sunucu tarafında ayarlanmalı ve genelde aynı olmak zorundadır. Eğer istemci ve sunucu tarafında farklı büyüklükte SDU büyüklüklerine gereksinim duyulursa, SDU büyüklüğünün iki alt aşağı seviyede olması şeklinde düzenlenebilir.

İdeal olarak SDU büyüklüğü MTU büyüklüğünü aşmamalıdır. MTU, kullanılan network yapılandırmasına bağlı olan bir sabit değerdir. Oracle, SDU büyüklüğünün MTU ile aynı değerde ayarlanmasını tavsiye etmektedir. SDU büyüklüğü, normal taşıma frame büyüklüğünün katı olarak ayarlanmalıdır.Ethernet frame büyüklüğünün günümüzde en az 1,024 olmasından itibaren, Ethernet protokolu üzerinden en verimli SDU büyüklüğü 1,024 ün katı olmalıdır, ancak 1,024 toplamının dört katından fazla olmamalıdır.

TDU, verileri birlikte gruplamak için Oracle Net içinde kullanılan varsayılan paket büyüklüğüdür. TDU parametresi ideal olarak SDU parametresinin katı olmalıdır. Hem SDU hemde TDU’un varsayılan değeri 2,048 dir ve maksimum değeri ise 32,767 byte’dır.

SDU ve TDU için geçerli kılavuz noktalar aşağıda yer almaktadır:

1.       SDU hiç bir zaman TDU’dan büyük olmamalıdır çünkü her bir paket içinde gerksiz alanın taşınmasıyla network kaynakları gereksiz yere kullanılır.

2.       Eğer kullanıcılar modem hatları üzerinden bağlanıyorsa, SDU ve TDU değerlerinin, modem hatları üzerinden meydana gelen çok sık yeniden göndermeler yüzünden daha küçük değerlere düşürülmesi istenebilir.

3.       Hızlı network bağlantılarında(T1 ve T3),  SDU ve TDU büyüklüğünü MTU ile aynı değere ayarlamak gerekmektedir. Standart ethernet networklerde varsayılan MTU büyüklüğü 1,514 bytes’dır.

4.       Eğer Multi-Threaded Server (MTS) kullanılıyorsa, mts_dispatchers değeri düzgün bir MTU TDU yapılandırmasıyla ayarlanmalıdır.

SDU ve  TDU ayarları hostlar arasındaki bağlantı hızı direkt fonksiyonudur. Hızlı T1 hatlarda SDU=MTU=TDU şeklinde ayarlama yapılmalıdır.

Aşağıdaki örnek, 4,202 bytes MTU değerine sahip T2 networkü için yapılan parametre değerleridir..

tnsnames.ora  dosyası:

ARDA =
  (DESCRIPTION =
    (SDU=4202)
    (TDU=4202)
    (ADDRESS_LIST =
      (ADDRESS = (PROTOCOL = TCP)(HOST = LINUX1)(PORT = 1521))
    )
    (CONNECT_DATA =
      (SID = ARDA)
      (SERVER=DEDICATED)
    )
  )
 

  listener.ora dosyası:

   SID_LIST_LISTENER =     
      (SID_LIST =
        (SID_DESC =
          (SDU = 4202)
          (TDU = 4202)
          (SID_NAME = ARDA)
          (GLOBAL_DBNAME = ARDA)        
        )     
      )

SDU büyüklüğü aşağıdaki durumlarda yeniden düzenlenmelidir:

·         Sunucudan geri gelen veriler farklı paketlere fragmente olduğunda.

·         Uzun gecikmelerin olduğu WAN bağlantıları içinde bulunulduğunda.

·         Paket büyüklüğü devamlı aynı olduğunda.

·         Büyük miktarlarda veri döndüğünde.

·         SQL*Net tabanlı bekleme olayları içinde “more data from/to” tipi bekleme olaylarının çok büyük ortalama oranlarıyla sık sık meydana geldiği gözlemlendiğinde.

SDU büyüklüğü aşağıdaki durumlarda değiştirilmemelidir:

·         Uygulama gecikmelerini yakalamak için iyileştirilmesi gereken durumlarda.

·         Uygulama sunucusunda meydana gelen bu gecikmeler, aslında “SQL*Net message from client” bekleme olayının büyük ortalama oranlarında sık sık meydana gelmesi ile tespit edilebilmektedir. Bu durumda, Oracle sunucusundan uygulama sunucusuna gönderilen veri paketleri aynı hızda uygulama sunucusundan geri alınamamakta ve bu bekleme olayı meydana gelmektedir.

·         Data işleme etkisinin önemsiz ve göz ardı edilebilir olduğu yüksek hızda networka sahip olunduğu durumlarda

·         İstemci taleplerinin sunucudan küçük miktarlarda veri döndürdüğü durumda

Aşağıdaki eylemlerden birisi uygulanmadığı takdirde, Oracle veritabanı instance!ları otomatik olarak listener.ora dosyasına kayıt eder:

·         Otomatik servis kaydının devre dışı olduğu durumda. Bunu yapmak için local_listener adlı init.ora parametresinde, listener.ora dosyasında tanımlananTCP portundan başka bir portun ayarlanması gerekmektedir.

·         MTS uygulandığında ve aşağıdaki örnekteki gibi init.ora dosyasındaki mts_dispatchers parametresi tanımlanmadığında:

MTS_DISPATCHERS="(DESCRIPTION=(SDU=8192)(TDU=8192)
ADDRESS=(PARTIAL=TRUE)(PROTOCOL=TCP)(HOST=linux1)))
(DISPATCHERS=1)"

·         tnsnames.ora dosyasının connect_data bölümünde service_name=global_dbname kullanıldığında. Bu ayar, global_dbname kullanımının desteklenmediği TAF kullanımını devredışı bırakacaktr.

Listener yük dengelemesinin kullanılması

Listener yük dengelemesi, sunucuya pek çok bağlantı talebinin olduğu durumlarda kullanışlıdır. Bu talepleri karşılamak için birden fazla listenera sahip olarak, tekil bir listener üzerindeki sorumluluk azaltılır ve bağlantı hızı artar. Listener yük dengelemesi ayrıca replike sunucular için dinleme yapan birçok listener olan çoklu sunucu ortamında oldukça kullanışlıdır.

Problemin tespiti

Aşağıdaki sorgu, sunucu veya istemci için ortalama bekleme süresinin, ayrı ayrı sunucu veya istemciden bir mesaj için bekleme süresine bağlı kaydının, Oracle perspektifinden, network performansı belirleme metodunu göstermektedir.

select event, average_wait
from v$session_event

where event in ('SQL*Net message from client','SQL*Net message to client', 'SQL*Net more data to client', 'SQL*Net more data from client')  and average_wait > 0;

Bunun yanında STATPACK raporlarından geçmiş ile ilgili aynı veriye erişmek için aşağıdaki sorgu oldukça kullanışlıdır ve Oracle 9i ve Oracle 10g veritabanlarında sorunsuzca çalışmaktadır.

select

   to_char(snap_time,'yyyy-mm-dd HH24')  mydate,

   e.event,

   e.total_waits - nvl(b.total_waits,0)  waits,

   ((e.time_waited_micro - nvl(b.time_waited_micro,0))/100) /

   nvl((e.total_waits - nvl(b.total_waits,0)),.01)  avg_wait_secs

from

   stats$system_event b,

   stats$system_event e,

   stats$snapshot     sn

where

   e.snap_id = sn.snap_id

and

   b.snap_id = (e.snap_id-1)

and

   b.event = e.event

and

   e.event like 'SQL*Net%'

and

   (e.total_waits - b.total_waits )> 100

and

   (e.time_waited_micro - b.time_waited_micro) > 100

order by 1 desc;

Aşağıdaki sorgu istemci ve sunucu için ortalama bekleme süresini ve fiilen transfer edilen bytes’ları göstermektedir.

select v$sesstat.sid, substr(v$session_event.event,1,30) "Event",v$SESSION_EVENT.AVERAGE_WAIT "Avg Wait",

v$sesstat.value "Bytes",substr(v$session.program,1,20) "Program"
from v$session_event,v$session_wait, v$sesstat, v$session,v$statname
where v$session_wait.event in ('SQL*Net message from client','SQL*Net message to client','SQL*Net more data to client','SQL*Net message from dblink')
and v$session_wait.event=v$session_event.event
and v$session_wait.sid = v$sesstat.sid
and v$session_wait.sid = v$session_event.sid
and v$statname.statistic#=v$sesstat.statistic#
and v$statname.name like 'bytes%'
and v$sesstat.value > 0
and v$session.sid = v$sesstat.sid
and V$SESSION_EVENT.AVERAGE_WAIT > 100;

       SID Event                      Avg Wait  Bytes  Program
---------- ------------------------ ---------- ------- -----------
        18 SQL*Net message from cli    1458         19 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458        150 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458          4 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458      11122 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458     274712 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458     143896 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458 1114450960 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458 1114450960 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458         76 MVXLAWSN.exe
        18 SQL*Net message from cli    1458         76 MVXLAWSN.exe
        14 SQL*Net message from cli    5510         31 service.exe
        14 SQL*Net message from cli    5510         77 service.exe
        14 SQL*Net message from cli    5510      22912 service.exe
        14 SQL*Net message from cli    5510     145648 service.exe
        14 SQL*Net message from cli    5510        111 service.exe
        14 SQL*Net message from cli    5510         77 service.exe

Oracle tarafından network iyileştirmesindeki tüm mesele networkun münkün olduğunca küçük miktarlarda kullanılmasıdır. Muhtemelen en önemli faktör SQL komutlarının işlemler içinde gruplandırılması olacaktır. Örneğin; 10 satır alıp getirilecekse(fetch), bu on satır için tek bir talebin gönderilmesi, her bir satır için on talep gönderilmesinden daha verimli ve efektif olacaktır. Networkun veritabanı sunucusundan veya istemci makineden daha yavaş olmasından itibaren, bu yaklaşım önemlidir.

Bunun yanında STATSPACK snapshotları arasındaki değişimlerin(delta değerlerinin) izlenmeside pek çok SQL*Net tabanlı bekleme olayının iyileştirilmesinde genel reime bütün olarak bakabilmek noktasında faydalı olmaktadır. Aşağıdaki örnekte 44050 ve 44125 numaralı snapshotlar arasındaki SQL*Net tabanlı bekleme olaylarının değişimleri yer almaktadır. Örnekte sıkıntı yaşanan alanın “SQL*Net message from client” bekleme olayı olduğu yüksek delta değerlerinden anlaşılmaktadır. bu noktada, uygulama sunucusu veritabanı sunucusundan aldığı veri paketlerini aynı hızda işleyememekte ve bu noktada bu uygulama sunucusunda paket cevaplarında gecikmeler meydana gelmektedir.

SELECT s1.snap_time,

w1.event,

s1.snap_id,

w1.total_waits,

LAG(w1.total_waits)

OVER (ORDER BY w1.total_waits) prev_val,

w1.total_waits - LAG(w1.total_waits)

OVER (ORDER BY w1.total_waits) delta_val

FROM stats$snapshot s1,

stats$system_event w1

WHERE s1.snap_id BETWEEN 44100 AND 44125

AND s1.snap_id = w1.snap_id

AND w1.event in ('SQL*Net message from client','SQL*Net message from dblink', 'SQL*Net more data from client')

ORDER BY w1.event, s1.snap_id;

SNAP_TIME    EVENT                        SNAP_ID   TOTAL_WAITS    PREV_VAL   DELTA_VAL

----------   --------------------------  -------   -----------    --------    ----------

19-July-2011 SQL*Net message from client        44110    21053209911      61434967    20991774944

19-July-2011 SQL*Net message from client        44115    21058681336      21053209911     5471425

19-July-2011 SQL*Net message from client        44116    21062289324      21058681336     3607988

19-July-2011 SQL*Net message from client        44125    21068495873      21062289324     6206549

19-July-2011 SQL*Net message from dblink       44110    61434121                           

19-July-2011 SQL*Net message from dblink       44115    61434967             61434121            846

19-July-2011 SQL*Net message from dblink       44116    61434967             61434967              0

19-July-2011 SQL*Net message from dblink       44125    61434967             61434967              0

Ayrıca, geçici olarak yüksek seviye izlemeyi ayarlamak için sqlnet.ora dosyasındada düzenleme yapılmalıdır, böylece o an kullanımda olan ne kadar “pipeline” büyüklüklerinin olduğu görülebilir. Aşağıda bununla ilgili düzenlemenin olduğu örnek yer almaktadır:

                trace_level_client=16
                trace_directory_client=/u01/app/oracle/admin/network
                trace_file_client=client.trc
                trace_unique_client = true

                trace_level_server=16
                trace_directory_server=/u01/app/oracle/admin/network
                trace_file_server=server.trc

Bu, basit bir SQL*Plus oturumu oluşturup kullandığından dolayı  uçsuz bucaksız miktarlarda verinin izleme dosyalarına üretilmesine sebep verir. Bir çift izleme dosyası üzerinden tarama yapılırsa, açık bir IPC bağlantısıyla ve multi-threaded sunucunun çalışmadığı izleme dosyasından aşağıdaki gibi satırlar bulunacaktır.

                nsprecv: 187 bytes from transport
                nsprecv: tlen=187, plen=187, type=1
                nsprecv:packet dump
                nsprecv:00 BB 00 00 01 00 00 00  |........|
                nsprecv:01 35 01 2C 08 01 7F 80  |.5.,....|
                nsprecv:7F FF 73 08 00 00 00 01  |..s.....|
                nsprecv:00 89 00 32 00 00 08 00  |...2....|
                nsprecv:09 09 00 00 00 00 00 00  |........|
                nsprecv:00 00 00 00 00 00 00 00  |........|
                nsprecv:00 00 28 44 45 53 43 52  |..(DESCR|
                nsprecv:49 50 54 49 4F 4E 3D 28  |IPTION=(|
                nsprecv:73 64 75 3D 33 32 36 34  |sdu=3264|
                nsprecv:30 29 28 43 4F 4E 4E 45  |0)(CONNE|
                nsprecv:43 54 5F 44 41 54 41 3D  |CT_DATA=|
                nsprecv:28 53 49 44 3D 44 37 33  |(SID=ARD|
                nsprecv:34 29 28 43 49 44 3D 28  |A)(CID=(|
                nsprecv:50 52 4F 47 52 41 4D 3D  |PROGRAM=|
                nsprecv:29 28 48 4F 53 54 3D 68  |)(HOST=l|
                nsprecv:70 37 31 32 29 28 55 53  |inux1(US|
                nsprecv:45 52 3D 6A 70 6C 29 29  |ER=hr)))|
                nsprecv:29 28 41 44 44 52 45 53  |(ADDRESS|
                nsprecv:53 5F 4C 49 53 54 3D 28  |LIST=(AD|
                nsprecv:41 44 44 52 45 53 53 3D  |DRESS=(P|
                nsprecv:28 50 52 4F 54 4F 43 4F  |ROTOCOL=|
                nsprecv:4C 3D 49 50 43 29 28 4B  |IPC)(KEY|
                nsprecv:45 59 3D 44 37 33 34 29  |=D734)))|
                nsprecv:29 29 29 00 00 00 00 00  |).......|
                nsprecv: normal exit
                nscon: got NSPTCN packet
                nsconneg: entry
                nsconneg: vsn=309, lov=300, opt=0x801, sdu=32640, tdu=32767,  

      ntc=0x7308
                nsconneg: vsn=309, gbl=0x801, sdu=32640, tdu=32767
                nsconneg: normal exit

Bu sunucu ve istemci arasında kullanılacak SDU yu belirlemek için yapılan düzenlemenin bir parçasıdır. İlk bölümde istemci tarafından geçilen bağlantı verisi görülür, ikinci bölümdeki satırlarda ise ne yapılacağı ve nasıl bir düzenlemeye ulaşıldığı ile ilgili sunucu raporları yer almaktadır. Buradaki nsconneg,Network Substrate CONnection NEGotiation(Ağ Yüzey Bağlantı Düzenlemesi) anlamına gelir.

Varsayılan kurulumda, SDU muhtemelen 32,640 yerine 2,048 olacaktır.Ayrıca, iki nsconneg satırının SDU için iki farklı değeri gösterdiği görülmektedir, istemci ve sunucu tarafında ne yapacakları hakkında bilgi. Sonuç bölümü ise her iki teklifin düşürülmesidir.

Onaylama:

SQL Net izleme dosyasından SDU büyüklüğünün beklenen değerde ayarlanmasının görülmesinin yanında, “pipeline” büyüklüklerini büyülten oturumları belirlemek için diğer bir alternatif ise Unix ps komutudur

                ps -ef | grep oracleSID

                oracle 2324    1  0 19:49:40 ?     0:01 oracleD734  

     (DESCRIPTION=(LOCAL=NO)(SDU=32640))
                oracle 2327 2318 12 19:50:09 pts/2 0:00 grep oracleD

Network ayarlarının düzenlenmesi

1.       Network adaptor ayarlarının değiştirilmesi

Network adaptörlerinin hızını ve ayarlarını kontrol etmek için ethtool komutu kullanılabilir. Aşağıda eth0 network arayüzünün ayarları konrol edilir:

# ethtool eth0

Hızı 1000 full duplex olarak değiştirmek için;

# ethtool -s eth0 speed 1000 duplex full autoneg off

Hız değişikliğini eth0 için kalıcı olarak ayarlamak  için /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0 dosyasına ETHTOOL_OPT değişkeninin eklenmesi gerekmektedir.Bu şekilde network servisinin her başlatılmasında network scriptleri içerisine bu ortam değişkeni eklenecektir.

ETHTOOL_OPTS="speed 1000 duplex full autoneg off"

2.       Kernel ayarlarının değiştirilmesi

Oracle instanceler arasında cache fusion tampon transferleri gibi süreçlerarası bağlantılar için varsayılan olarak UDP protokolünü kullanmaktadır. Ancak, Oracle 10g itibariyle network ayarları standalone veritabanları içinde ayarlanmalıdır.

Oracle varsayılan ve maksimum gönderme tampon büyüklüğünü (SO_SNDBUF soket seçeneği) ve alım tampon büyüklüğünü (SO_RCVBUF soket seçeneği) 256 KB olarak ayarlanmasını tavsiye etmektedir. Okuma esnasında uygulama için alınan veriyi tutmak için TCP ve UDP ile alım tamponları kullanılır. Bu tampon dışa taşmaz, çünkü gönderim partisinin bu veriyi tampon boyut penceresi ötesinde göndermesine izin verilmez. Bu demektir ki, datagramlar alım tamponu içine sığmazsa iptal edilecektir.Bu da göndericinin alıcıyı ezmesine sebep verecektir.

Varsayılan ve maksimum pencere büyüklükleri sistemi yeniden başlatmaya gerek kalmadan proc dosyası içinden değiştirilebilir:

# sysctl -w net.core.rmem_default=262144  # Soket alım tamponunun bytes değerinden varsayılan değeri

# sysctl -w net.core.wmem_default=262144  # Soket gönderim tamponunun bytes değerinden varsayılan değeri

# sysctl -w net.core.rmem_max=262144      # SO_RCVBUF soket seçeneğini kullanarak maksimum soket alım tampon büyüklüğü ayarlanabilir

# sysctl -w net.core.wmem_max=262144      # SO_RCVBUF soket seçeneğini kullanarak maksimum soket gönderim tampon büyüklüğü ayarlanabilir

Değişikliklerin bir sonraki sistem açılışlarında da kalıcı olmasını sağlamak için aşağıdaki satırlar /etc/sysctl.conf dosyası içine eklenir:

net.core.rmem_default=262144

net.core.wmem_default=262144

net.core.rmem_max=262144

net.core.wmem_max=262144

RAC platformunda failover performasını geliştirmek için aşağıdaki IP kernel parametrelerini değiştirmeyi iyice gözönünde bulundurmak gerekir. Bu parametrelerin optimal ayarları ile ilgili bilgi almak için Metalink Note:249213.1 ve Note:265194.1 bakabilirsiniz.

net.ipv4.tcp_keepalive_time

net.ipv4.tcp_keepalive_intvl

net.ipv4.tcp_retries2

net.ipv4.tcp_syn_retries

Red Hat Linux sistemlerde 9i ve 10g için TCP ve UDP trafiğinde kullanılmasına izin verilen port aralığı çok kısıtlıdır. Bu ayarlar aşağıdaki gibi değiştirilerek bu sıkıntının önüne geçilebilir.

# sysctl -w net.ipv4.ip_local_port_range="1024 65000"

Bu değişikliği kalıcı olarak ayarlamak için aşağıdaki satır /etc/sysctl.conf dosyası içine eklenmelidir.

net.ipv4.ip_local_port_range=1024 65000

3.       e1000 NIC ler için akış kontrolü

e1000 NIC ler 2.6 kernel sistemlerde(mesela RHEL 4) akış kontrol etkin değildir. Eğer ağır bir trafik varsa, bu durumda RAC interconnect bağlantılarda blok kayıpları olabilir(bakınız Metalink Bug:5058952).

e1000 NIC ler için alım akış kontrolünü etkinleştirmek için aşağıdaki satır /etc/modprobe.conf dosyası içerisine eklenir:

options e1000 FlowControl=1

Umarım faydalı bir makale olmuştur. Bir sonraki makalemde görüşmek dileği ile esen kalın.

Teknik bir makale olan bu yazımda sizlerin temel seviyede network ve TMG bilginizin olduğunu varsayıyorum.

Bu makalemde sizlere Microsoft’ un Forefront güvenlik ürün ailesinden biri olan ve TMG ürününün bizlere sunmuş olduğu ( TMG ile birlikte gelen ) NLB ile yedekli ve yüksek performanslı çalışıla bilirlik konusunu anlatacağım. TMG hakkında daha fazla bilgi için yine portalımız üzerindeki makale bölümünü kullanabilirsiniz.

Teknik anlatıma geçmeden önce konuyu sizlerin daha iyi kavrayabilmesi için örnek bir şema paylaşıyorum. Gördüğünüz gibi böyle bir yapı için ben iki adet TMG sunucusu kullanıyorum.

Resimde görülen yapıda 2 adet TMG sunucusu array yapıda kurulmuştur, CSS (Configuration Storage Server) sunucusu ayrıdır ve yine database sunucusu ayrı olarak kurulmuştur. NLB özelliği enable edilmiş ve yük paylaşımlı şekilde çalıştırılmaktadır.

Bir başka makalede sunucu rollerinden ve array yapılandırmasından ve bize sağlayacağı faydalardan bahsedeceğim, ancak bu makalede bahsetmek istediğim NLB’ nin devreye alınması olacak. NLB özelliği performansın yanı sıra yedekliliği de sağlamaktadır.

NLB yapılandırmasına array member sunuculardan herhangi bir tanesinde başlayabiliriz.

Networks tabındaki Tasks altından “Enable Network Load Balancing Integration” seçilir ve devam edilir.

Internal seçilir ve “Configure NLB Settings” tıklanır.

NLB’ ye bir IP adresi veririz. Bu IP adresi array member sunucularından IP adreslerinden farklı bir IP adresi olur. Verdiğimiz bu IP adresine bir hostname vermek isterseniz DNS’ te bir tane static host joydı oluşturmalısınız. Yani siz aşağıdaki resimdeki gibi kullanıcıların browser’ larında proxy adresi olarak IP değilde hostname kullanacaksanız, host kaydını oluşturmalısınız.

Cluster operation mode olarak multicast seçilerek devam edilir ve işlem bitirilir.

NLB Cluster için ortamınızda bulunan switch üzerinde bir tane static ARP kaydı girmeniz gerekmektedir. Çünkü Cluster’ a verdiğimiz IP için bir tane sanal MAC oluşur, bu MAC adresi kaydı kendini switch üzerinde güncelleyemeyecektir. Bu sorun ile ilgili Cisco’ nun yayınlamış olduğu bir makale bulunmaktadır. Çalışma mode’ ları ile ilgili bilgiler, Static ARP kaydının nasıl girileceği ile ilgili bilgilerde bulunmaktadır;

http://www.cisco.com/en/US/products/hw/switches/ps708/products_configuration_example09186a0080a07203.shtml

Aynı durum Juniper içinde geçerlidir;

http://kb.juniper.net/InfoCenter/index?page=content&id=KB14854

NLB’ ye verdiğimiz IP adresinin MAC’ ini bulmak için aşağıdaki kullanmalısınız.

ARP kaydını oluşturduktan sonra NLB’ nin IP adresi pinge cevap verir duruma gelecektir.

NLB’ nin devreye alınması bu kadar kolay aslında. Şimdi iki sunucu içinde bazı testler yapmalıyız.

Öncelikle Monitoring kısmından servislerin durumu kontrol edilmelidir. NLB servislerinin ve diğer servislerin çalışır durumda olduğunu görmeliyiz.

Sonrasında array member sunuculara ve NLB IP adresine doğru sürekli ping başlatılır;

Array üyesi sunuculardan bir tanesi restart edilir. Bu aşamada NLB’ nin ve diğer sunucunun kesintiye uğramaması lazım. Açık durumda olan sunucu üzerindeki session tabından bağlantılar kontrol edilir. Ve bir browser aracılığı ile internete erişimde kontrol edilebilir.

Sunucu tamamıyla ayağa kalktığında aynı işlem diğer sunucu içinde yapılır.

Temel bir TMG bilgisine sahip olan siz değerli bilişim gönüllüleri için NLB özelliğini aktif etmeyi gösterdiğim bu makaleyi umarım beğenmişsinizdir. Tüm sorularınız için ÇözümPark forumları üzerinden bana ulaşabilirsiniz. Bir sonraki makalemde görüşmek üzere esen kalın.

Herkesin bir yerlerden duyduğu ISO 27001 Bilgi Güvenliği Yönetim Sistemi hakkında bilgi aktaracağım bu serinin başında, ISO, standartları, ISO 27001’ye göre bilgi ve bilgi güvenliği hakkında kısa kısa bilgiler vermek istiyorum.

International Organization for Standardization (IOS, Uluslararası Standartlar Örgütü) bütün teknik ve teknik dışı konularda uluslararası standartlar geliştiren ve yayınlayan dünyanın en büyük kuruluşudur. Teşkilatın merkezi Cenevre, İsviçre’de olup 1947 yılında kurulmuştur.

Şu anda 163 üye ülkeye sahip olan kuruluşa; Türkiye, Türk Standartları Enstitüsü (TSE) ile üye ülkeler arasındadır.

Dikkat ettiyseniz International Organization for Standardization kısaltılmışı aslında IOS’dur. Peki ISO nereden geliyor? Teşkilatın İngilizcedeki adı International Organization for Standardization (IOS), Fransızcadaki adı Organisation Internationale de Normalisation (OIN)’dir. Farklı dillerde farklı kısaltmalar kullanılmasının önüne geçmek ve buna da bir standart getirmek için teşkilat, Yunanca “eşit” anlamına gelen “isos” kelimesinden “ISO” kısaltmasını türetmiştir. Hangi ülke hangi dili kullanırsa kullansın bu kısaltmayı kullanmaktadır.

Peki standart nedir ve faydaları nelerdir?

Basit anlamda standart, birşeyler yapmak için üzerinde anlaşılmış ve tekrarlanabilir yoldur. Standart, teknik spesifikasyonlar içeren ya da kesin kriterler ile tasarlanmış tutarlı kurallar, kılavuzluk bilgileri veya tanımlamalar içeren basılı bir dokümandır. Standartlar kullandığımız birçok eşyanın ya da hizmetin etkinliğini ve güvenilirliğini artırmak ve hayatı kolaylaştırmak için hazırlanırlar. Genel uygulamaları değil, üzerinde anlaşılmış en iyi uygulamaları tarifler.

Standartlar gönüllü kullanım için tasarlanırlar, herhangi bir yasal düzenleme tarafından dayatılmazlar. Ancak bazı durumlarda yasalar, uygunluğun sağlanabilmesi için standartları referans olarak gösterebilir ve zorunlu tutabilir. Örneğin kredi kartlarının fiziksel özellikleri ve boyutları ile ilgili standart olan BS EN ISO/IEC 7810:1996. Kredi kartlarının bütün dünyadaki bütün ilgili makinelerde kullanılabilmesi için bu standart zorunlu kılınmıştır.

Her standart kollektif bir çalışmanın ürünüdür. Üretici komiteleri, kullanıcılar, araştırma kurumları, hükümet departmanları, tüketiciler bir araya gelerek teknolojinin ve sosyal hayatın ihtiyaçlarına en iyi cevabı verebilecek uygulamaları bir araya getirirler ve bir taslak oluştururlar.

Standartlar her büyüklükteki kuruluş için yenilikçiliği destekleyen ve verimliliği artıran en güçlü araçlardır. Standartlara uyumlu çalışma rekabet gücünü, karlılığı artırır, yeni pazarlara girmenizi sağlar. Standartlar bir kuruluşun:

ü  Müşteri güvenini sağlamasına

ü  Pazardaki liderliğini göstermesine

ü  Rekabetçi avantajlar sağlamasına

ü  En iyi uygulamaları geliştirmesine ve sürdürmesine yardım eder.

ISO’nun Yayınladığı ve Sıklıkla Görebileceğiniz Standartlardan Bazıları

ISO 27001 Bilgi Güvenliği Yönetim Sistemi

ISO 20000 Bt Hizmet Yönetimi

ISO 9001 Kalite Yönetim Sistemi

ISO 14001 Çevre Yönetimi

ISO 22000 Gıda Güvenliği Yönetimi

ISO 50001 Enerji Yönetimi

Standart İsimlerinin Açıklaması

Standartlara ait bazı logolar ve isimler göreceksiniz. Bunları kısaca açıklamak gerekirse:

K-Q TS ISO EN 9001:2008

K-Q: ISO 9001 Kalite Yönetimi olduğu için K, türkçe Kalitenin baş harfi, Q ise ingilizce Quality’nin baş harfidir. Bu kısaltma genelde ülke ülke değişebileceği gibi her standart içinde farklıdır. Mesela ISO 22000 Gıda Güvenliği Yönetimindeyse G-F yani Gıda (G) – Food (F)’dur.

TS: Türk Standardı

ISO: Uluslar arası Standart Enstitüsü.

EN: Avrupa Normu

9001: Standart Numarası

2008: Revizyon Yılı

ISO, standartları belirli aralıklar ile gözden geçirmekte ve uygulayıcıların görüşleri ve ihtiyaçları doğrultusunda gerekli revizyonları yaparak yeniden yayınlamaktadır.

TS ISO/IEC 27001:2005’de gördüğünüz gibi ISO gibi bir kurum olan International Electrotechnical Commission (IEC), Uluslararası Elektroteknik Komisyonu’da bu standart’a katkı sağlıyor ve kabul ediyor.

TS ISO/IEC 27001:2005’ye göre Bilgi;

"Bilgi, bir kurumun en önemli değerlerinden birisidir ve sürekli korunması gerekir." ISO 27001

Günümüz koşullarına baktığımızda bilginin önemi ve korunma gereksinimi her geçen gün daha da artmaktadır. Gelişen ve değişen çalışma ortamları, bilginin biçimini değiştirdiği gibi bilginin çeşitli zayıflıklardan ve tehditlerden etkilenmesi olasılığını da artırmıştır.

Bilgi saklanma biçimlerine göre aşağıdaki gibi sınıflandırılabilir.

Ø  Yazılı (sözleşmeler, faturalar vb) tüm belgelerde

Ø  Elektronik ortamlarda (sunucularda, ortak alanlarda, bilgisayarlarda, usb belleklerde vb)

Ø  Sözle (telefon konuşmalarında vb.), e-posta ve ya posta olarak taşınabilir ortamlarda

Ø  Çalışanların hafızalarında (şifreler, ticari bilgiler vb)

Hızla değişen teknolojiyle bu biçimlerden bazıları sonlanabileceği gibi yenileri de eklenebilir. İşte bu değişim ve gelişimden dolayı sürekli olarak bilginin güvenliğinin tekrar ve tekrar sorgulanması ve kontrol edilmesi gerekmektedir.

TS ISO/IEC 27001:2005’ye göre Bilgi Güvenliği;

“Bilginin gizliliği, bütünlüğü ve kullanılabilirliğinin korunması. Ek olarak, doğruluk, açıklanabilirlik, inkâr edememe ve güvenilirlik gibi diğer özeklileri de kapsar.” olarak tanımlanmaktadır.

Yukarıdaki cümleye ekleme yapabileceğimiz aşikârdır ama bilginin güvenliğinden bahsederken temelde üç unsurdan bahsetmemiz gereklidir. Bunlar;

Kullanılabilirlik, yetkili bir kişi, varlık veya prosesin bilgiyi talep ettiğinde bilginin erişilebilir ve kullanılabilir olma özelliğidir. Sorun veya problem olması durumu da dâhil olmak üzere bilgi her durumda yetkilisi tarafından erişilebilir ve kullanılabilir olmalıdır.

Gizlilik, bilginin yetkisiz kişiler, varlıklar ya da proseslere kullanılabilir olmaması ya da açıklanmamasını gerektirir. Bilginin aynı anda hem kullanılabilirliğinin olması hem de gizliliğinin sağlanması çok hassas bir konudur ve çok dikkat edilmelidir.

Bütünlük, kullanılabilirliği ve gizliliği sağlanmış bilginin kasıtlı veya kasıtsız olarak içeriğinin değiştirilmemiş olmasını ifade eder. Depolandığı yerde ve aktarılırken doğru ve tam olduğunun yani doğru şekilde işlendiğinin ve yetkisiz bir şekilde değiştirilmediğinden garantilenmesi gerekir.

Kaynaklar:

www.iso.org

http://www.bsi-turkey.com/

Makale serimizin ilk iki bölümünde Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 1 (Hardware Profile Oluşturulması) Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 2 (Guest Os Profile Oluşturulması) konularını incelemiştik.

Oluşturmuş olduğumuz Profile’l er VMM sunucumuz üzerinde Profiles bölümün altında hazır durumda beklemektedirler.

Profilelerimiz gibi daha önceden oluştrumuş olduğumuz VHD dosyalarımız Library serverimiz üzerinde beklemektedir. Makalemiz içinde Kullanacak olduğumuz VHD’ imiz Ws08 R2 SP1 Dynamically isimli VHD’ mizdir. Bu vhd içinde Windows Server 2008 R2 işletim sistemi yüklü, SP1 ve diğer güvenlik güncelleştirmeleri yüklü, şirketimizin kullanmış olduğu Antivirus yazılımı ve VHD dosyasının oluşturulmuş olduğu zamana ait güncelleştirmeler yüklü durumda ve kullanılmak üzere hazır beklemektedir.

Şimdi daha önceden oluşturmuş olduğumuz Hardware Profile, GuesT OS Profile ve işletim sistemi yüklü durumda bulunan VHD dosyamızı kullanıp VMM sunucumuz üzerinde Template oluşturacağız.

Template oluşturmak için VMM yönetim konsolumuz üzerinde Library bölümüne geliyoruz ve actions bölümünden Library actions \ New Template seçimini yapıyoruz.

New Template sihirbazını başlattık. Select Source bölümünde Use an existing template or a virtual hard disk in the library bölümünü seçiyoruz ve Browse butonunu basıyoruz.

Select template source bölümünde kullanacak olduğumuz hazır VHD’ yi yani Ws08R2 SP1 dynamically isimli VHD’mizi seçtik.

Seçmiş olduğumuz VHD’nin sihirbaza eklendiğini görüyoruz ve ilerliyoruz.

Template Identily bölümünde templatemizi niteleyen bir isim ve bu templatenin yöneticisini belirliyoruz.

Configure Hardware bölümünde Hardware Profile olarak daha önce oluşturmuş olduğumuz (Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 1 (Hardware Profile Oluşturulması)makalesinde incelemiştik) 4 Gb Ram 4 Vcpu isimli Hardware profilemizi seçiyoruz. Bu pencerede mevcut Hardware Profilini bu oluşturacak olduğumuz templateye özel olarak değiştirebilir veya yani bir tane Hardware Profilesi oluşturabiliriz.

Hatırlamayanlar içinde tekrardan bahsedelim. Hardware Profile oluşturma makalemizde IDE devices bölümünü boş bırakmıştık ve IDE Devices bağlama işlemini bu makalede yapacağımızı bahsetmiştik. Makalemizin başında seçmiş olduğumuz Ws08 R2 SP1 Dynamically.vhd dosyamız template sihirbazı tarafından IDE devices bölümüne eklendiğini görebilmekteyiz.

Configure Operating System bölümünde Guest OS Profile olarak daha önce oluşturmuş olduğumuz (Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 2 (Guest OS Profile Oluşturulması)makalesinde incelemiştik) Ws08 R2 Sp1 profilimizi seçiyoruz.

Bu pencerede mevcut Guest OS Profilini bu oluşturacak olduğumuz templateye özel olarak değiştirebilir veya yani bir tane Guest OS Profilesi oluşturabiliriz.

Summary bölümünde oluşturmuş olduğumuz temlpatenin bilgilerini görebiliriz. View Script bölümünde yapmış olduğumuz işlemlerin Power Shell Scripini görebilir ve başka templateler oluşturmak için GUI haricinde Power Shell’i kullanabiliriz.

Scriptin içeriği aşağıda yer almaktadır.

# ------------------------------------------------------------------------------

# New Template Wizard Script

# ------------------------------------------------------------------------------

# Script generated on 12 Ekim 2011 Çarşamba 08:18:29 by Virtual Machine Manager

#

# For additional help on cmdlet usage, type get-help <cmdlet name>

# ------------------------------------------------------------------------------

Set-VirtualFloppyDrive -RunAsynchronously -VMMServer localhost -NoMedia -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5

Set-VirtualCOMPort -NoAttach -VMMServer localhost -GuestPort 1 -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5

Set-VirtualCOMPort -NoAttach -VMMServer localhost -GuestPort 2 -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5

New-VirtualNetworkAdapter -VMMServer localhost -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5 -PhysicalAddressType Dynamic -VLanEnabled $false -MACAddressesSpoofingEnabled $false

New-VirtualDVDDrive -VMMServer localhost -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5 -Bus 1 -LUN 0

$CPUType = Get-CPUType -VMMServer localhost | where {$_.Name -eq "3.00 GHz Xeon MP"}

New-HardwareProfile -VMMServer localhost -Owner "EtkiAlanı\administrator" -CPUType $CPUType -Name "Profiled569d3f0-a376-4b54-b658-21c2d72a1ce0" -Description "Profile used to create a VM/Template" -CPUCount 4 -MemoryMB 4096 -ExpectedCPUUtilization 20 -DiskIO 0 -CPUMax 100 -CPUReserve 0 -NetworkUtilization 0 -RelativeWeight 100 -HighlyAvailable $true -NumLock $false -BootOrder "CD", "IdeHardDrive", "PxeBoot", "Floppy" -LimitCPUFunctionality $false -LimitCPUForMigration $true -DynamicMemoryEnabled $false -MemoryWeight 5000 -VirtualVideoAdapterEnabled $false -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5

$VirtualHardDisk = Get-VirtualHardDisk -VMMServer localhost | where {$_.Location -eq "\\LibraryServer.fqdn\MSSCVMMLibrary\VHDs\Ws08R2 Sp1 Dynamically.vhd"} | where {$_.HostName -eq "nksvmmc.naksan.intl"}

New-VirtualDiskDrive -VMMServer localhost -IDE -Bus 0 -LUN 0 -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5 -VirtualHardDisk $VirtualHardDisk

$HardwareProfile = Get-HardwareProfile -VMMServer localhost | where {$_.Name -eq "Profiled569d3f0-a376-4b54-b658-21c2d72a1ce0"}

$GuestOSProfile = Get-GuestOSProfile -VMMServer localhost | where {$_.Name -eq "Ws08 R2 Sp1"}

$OperatingSystem = Get-OperatingSystem -VMMServer localhost | where {$_.Name -eq "64-bit edition of Windows Server 2008 R2 Enterprise"}

New-Template -Name "4 Gb Ram 4 Vcpu Ws08 R2 Sp1" -RunAsynchronously -Owner " EtkiAlanı \administrator" -HardwareProfile $HardwareProfile -GuestOSProfile $GuestOSProfile -JobGroup e4d2d0ca-b5dd-4523-a1e0-86661f374eb5 -ComputerName "*" -FullName "" -OrgName "" -TimeZone 130 -AnswerFile $null -OperatingSystem $OperatingSystem

Seçimlerimizi yaptık ve yeni bir tane template oluşturduk. Makale serimizin son bölümünde Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 4 (Template ile Hızlı VM Oluşturulması) inceleyeceğiz ve yapmış olduğumuz bu basit işlemlerin bir projede bizlere nasıl kolaylık sağladığını görmüş olacağız.

Juniper firması tarafından geliştirilen yeni nesil firewall, router ve switch gibi network/güvenlik cihazlarında kullanılan JunOS işletim sistemi mimarisini ve çalışma mantığını incelediğimiz Junos Isletim Sisteminin Temelleri isimli makalemizin ardından, JunOS İşletim Sistemi CLI(Command Line Interface) Mimarisini inceleyeceğimiz serinin bu ikinci makalesiyle devam ediyoruz.

İlk makaleyi kısaca hatırlayacak olursak,

- Juniper tarafından FreeBSD üzerinde geliştirilmiş modüler bir işletim sistemi olan JunOS’un, çoklu yazılım proseslerine ayrılacak şekilde yapılandırılmış bir işlevselliğe sahip olduğunu ve her proses’in cihazın fonksiyonalitesinin bir parçasını işleyerek kendi korunan (protected) memory alanında çalıştığını,

- Control Plane ve Forwarding(Data) Plane isimli iki ayrı bölümden oluşacak şekilde tasarlanan JunOS mimarisinde, Control Plane denildiğinde Routing Engine(RE)’in, Forwarding(Data) Plane denildiğinde de Packet Forwarding Engine(PFE)’in düşünülmesi gerektiğini,

- RE’in, Control Plane’in beyni olduğunu, PFE’nin de Forwarding(Data) Plane’in merkezi işlem bileşeni olduğunu,

- JunOS işletim sistemli tüm Juniper ürünlerinin tek bir source code’a dayanan image’lar kullanması sebebiyle firewall, router ve switch gibi network/güvenlik cihazlarında pek çok özellik ve servisin konfigürasyon ve yönetiminin benzer şekilde gerçekleştirilebileceğini söylemiştik.

Yani JunOS işletim sistemli bir firewall’un CLI’ı ile JunOS işletim sistemli Router ve Switch’in CLI’ı çok benzerdir ve bu durum bizlere büyük bir yönetim avantajı sağlamaktadır.

Juniper JunOS İşletim Sistemi CLI Mimarisi başlıklı bu makalemizi oluşturacak çalışmalarımızı SRX High-End Serisi firewall’lar üzerinde gerçekleştireceğiz.

JunOS CLI’ı metin tabanlıdır ve ilk kez bağlanılmak istendiğinde konsol portu kullanılır. SRX Firewall’un RE CONSOLE başlıklı kısmında 0 ve 1 yazan portlardan 0 olanına RJ-45 uçlu bir ethernet kablosu takılır; kablonun diğer tarafı DB-9 serial dişi uçludur. SRX Firewall’a, Telnet ya da SSH yönetim protokolleri kullanan bir program kullanılarak erişilebilir.

Konsol portundan erişimde kullanılan programın parametreleri aşağıdaki gibi tanımlanmalıdır:

Factory default konfigürasyonlu bir SRX Firewall’a root kullanıcısı ile login olunur ki root’un da şifresi yoktur. SRX’e root ile login olunduktan sonra yapılacak ilk iş, root’a bir şifre atamak olmalıdır. Zira root kullanıcısı ile login olunduktan sonra yapılacak konfigürasyonlar kaydedilmek istendiğinde root’a şifre atanmadan konfigürasyon değişikliği yapılamayacağına dair uyarı mesajıyla karşılaşılır.

Root kullanıcısı ile konsol portu üzerinden login olunan bir SRX Firewall’da, bağlandığımız yer Unix shell’idir. (JunOS, FreeBSD üzerinde geliştirilmiştir.) Ekranda şu satırlar görülecektir:

root@host%

Sondaki % işareti Unix shell’inde olduğumuzu ifade etmektedir. JunOS CLI’ını başlatmak için cli komutu yazılır ve enter tuşuna basılır:

root@host% cli
root@host>

cli komutu çalıştırıldığında, % işaretinin, yerini > işaretine bıraktığını görürüz. > işareti CLI’ın operasyonel modunda olduğumuzu gösterir.

Operasyonel modda iken, configure komutu yazılarak enter tuşuna basılırsai CLI’ın konfigürasyon moduna geçilir.

root@host> configure
root@host#

configure komutu çalıştırıldığında, > işaretinin, yerini # işaretine bıraktığını görürüz. # işareti CLI’ın konfigürasyon modunda olduğumuzu gösterir.

Unix shell’ine sadece root user’ı ile bağlanılabilir. İlerleyen bölümlerde de belirteceğimiz gibi yeni user’lar tanımladığımızda, bu user’larla JunOS CLI’ının sadece operasyonel(>) ve konfigürasyon(#) modlarına login olunabilir.

CLI’ın operasyonel modunda, firewall’un monitöring ve troubleshooting çalışmaları gerçekleştirilir. Monitor, ping, show, test ve traceroute komutları kullanılarak pek çok bilgi edinilir ve firewall’un ağ iletişimi test edilebilir.

CLI’ın konfigürasyon modunda, firewall’un bütün özellikleri(interface’ler, protokoller, user erişimleri) ve de bir kaç donanım özelliği konfigüre edilebilir.

Root ile login olunduğunda Unix shell’ine(%) bağlandığımızı, burada cli komutunu çalıştırdığımızda operasyonel moda(>) bağlandığımızı ve burada da configure komutunu çalıştırdığımızda konfigürasyon moduna(#) geçtiğimizi söyledik. Root yerine başka bir user ile login olduğumuzda ise doğrudan CLI’ın operasyonel moduna(>) bağlanılır. Burada da configure komutunu çalıştırdığımızda konfigürasyon moduna(#) geçilir.

Root ile login olunmuş ve konfigürasyon moduna geçilmişken, exit komutu ile operasyonel moda geçilir. Operasyonel modda da yine exit komutunu çalıştırarak unix shell’ine düşülür.

root@host# exit
Exiting configuration mode
root@host> exit
root@host%

Root yerine başka bir user ile login olunmuş ve konfigürasyon moduna geçilmişken, exit komutu ile operasyonel moda geçilir.

sensoy@host# exit
Exiting configuration mode
sensoy@host>

configure komutunun bir de configure private ve configure exclusive şeklinde kullanıldığı halleri vardır.

Root harici bir kullanıcı firewall CLI’ının konfigürasyon modunda bir değişiklik yapıyorken, ikinci bir kullanıcı bağlanıp değişiklik yapabilir. Her bir kullanıcı yaptığı değişikliği commit de edebilir. Bu kullanıcılar, operasyonel moddan konfigürasyon moduna configure private komutlarıyla geçtikleri sürece sorun yoktur.

Ama kullanıcılardan biri, operasyonel moddan konfigürasyon moduna geçerken configure exclusive komutunu kullandıysa, bu kullanıcı haricindeki diğer tüm kullanıcıların commit edilmemiş değişiklikleri geçersiz kabul edilir. configure exclusive komutunu kullanarak bağlanan bir kullanıcı, daha evvel CLI’a bağlanmış olan ve konfigürasyon modunda değişiklik yapan kullanıcıların değişikliklerini commit etmesine izin vermez.

Configure exclusive komutuyla konfigürasyon moduna geçen kullanıcı için ekran görüntüsü aşağıdaki gibidir:

fikri@host > configure exclusive
warning: uncommitted changes will be discarded on exit
Entering configuration mode
Users currently editing the configuration:
sensoy terminal p0 (pid 28309) on since 2011-12-28 19:30:05 EET, idle 00:10:00
private [edit]
fikri@host#

configure komutuyla konfigürasyon moduna geçerek konfigürasyonda değişiklik yapan kullanıcı ve commit yapmak istediğinde aldığı hata aşağıda görülebilir:

sensoy@host # commit
error: configuration database locked by:
fikri terminal p1 (pid 28315) on since 2011-12-28 19:40:05 EET
exclusive [edit]

Exclusive olan kullanıcı konfigürasyon modundan operasyonel moda geçtiğinde, diğer kullanıcı değişikliklerini commit edebilir.

SRX’e root ile login olunduktan sonra yapılacak ilk iş, root’a bir şifre atamak olmalıdır demiştik. Şimdi root kullanıcısına şifre atayalım. Bunun için konfigürasyon modunda aşağıdaki komut çalıştırılır:

root@host# set system root-authentication plain-text-password

Komut çalıştırılınca belirlenecek şifrenin iki kez girilmesi istenir.

New password:

Retype new password:

Şifre iki kez girildikten sonra yine konfigürasyon modunda commit komutu kullanılarak yaptığımız değişiklikler aktif konfigürasyona yazılır/kaydedilir.

root@host# commit

Candidate Configuration ve Active Configuration:

Şimdi de Firewall’da konfigürasyon değişiklikleri sürecini inceleyelim. Root ya herhangi bir kullanıcı, firewall CLI’ına login olduğunda Active Configuration’a bağlanmış olur. Başlangıçta Candidate Configuration ile Active Configuration aynıdır. Kullanıcı bir değişiklik yaptığında Candidate Configuration değişmiş olur. Bu değişiklik commit komutunu çalıştırana kadar devreye girmez. Candidate Configuration commit edildiğinde Active Configuration ile eşitlenir ve yapılan değişiklikler de devreye girmiş olur. Eski Active Configuration ise 1 numaralı yedek konfigürasyon olarak saklanır. Mevcut Active Konfigurasyon haricinde son 49 commit edilmiş konfigurasyon (Active Configuration) yedekte tutulur. Mevcut Active Konfigurasyon rollback 0 olarak konumlandırılmıştır.

Örnekler üzerinden konfigürasyon yapısını incelersek daha anlaşılır olacaktır.

Örneğin bir değişiklik yaptınız fakat yaptığınız değişikliği iptal etmek istiyorsanız rollback 0 komutunu çalıştırırsanız ya da exit deyip konfigürasyon moddan çıkarsanız(commit etmeden çıkmayı kabul ettiğinize dair yes derseniz) her şey eski haline dönmüş olur.

Birinci seçenek:

root@host# rollback 0

İkinci seçenek:

root@host# exit
The configuration has been changed but not committed

Discard uncommitted changes? [yes,no] (yes) yes

Diğer bir örnekte ise bir değişiklik yaptınız ve değişikliği commit ettiniz diyelim. Bir süre sonra da yaptığınız değişikliği yapmamanız gerektiğini fark ettiniz ve eski konfigürasyona dönmek istiyorsunuz. Bu durumda değişiklik öncesindeki Active Configuration’un rollback 0 iken değişiklik sonrasında rollback 1 olduğunu düşünmelisiniz. Yani dönmek istediğiniz konfigürasyon rollback 1 dosyasındadır. Bunun için rollback 1 komutunu çalıştırmalı ve ardından da commit etmelisiniz.

root@host# rollback 1

root@host# commit

Başka bir örnekle devam edelim. Mevcut Active Configuration(rollback 0) ile rollback 25 arasındaki farkları görmek istiyorsunuz. Bunun için yapmanız gereken operasyonel modda şu komutu kullanmaktır:

root@host> show configuration | compare rollback 25

İki farklı rollback konfigürasyon arasındaki(rollback 25 ve rollback 40 olsun) farkları görmek istiyorsanız da yapmanız gereken, operasyonel modda şu komutu kullanmaktır:

root@host> show configuration | compare rollback 25 | compare rollback 40

Son olarak, birçok değişiklik yaptınız ve commit etmeden önce yaptığınız değişiklikleri görmek istiyorsunuz ve sonrasında commit etmek istiyorsunuz diyelim. Bunun için konfigürasyon modunda şu komutu kullanmalısınız:

root@host# show | compare

CLI’da Kullanılan Kısayol Tuşları

Şimdi de CLI kullanımını kolay kılan kısayol tuşlarını inceleyelim. CLI’da yazılacak komutlar ve değişkenler Spacebar ve Tab tuşları ile tamamlanmaktadır.

Örneğin, show komutu yazılmak istendiğinde, sh harflerini yazıp Spacebar tuşuna ya da Tab tuşuna basılırsa komut otomatik olarak tamamlanır.

root@host> sh<space>ow

Yine bu tuşlar kullanılarak komut ya da değişiken seçeneklerinin ekranda listelenmesi de sağlanabilir. Örneğin show configuration komutu yazılmak istendiğinde show c denilip enter’a basılırsa c harfiyle başlayan seçenekler sıralanır.

root@host > show c

^

'c' is ambiguous.

Possible completions:

chassis                 Show chassis information

class-of-service               Show class-of-service (CoS) information

cli           Show command-line interface settings

configuration    Show current configuration

sensoy@host> show configuration

Diğer bir seçenek olan ? de pek çok üründe olduğu gibi JunOS’ta da kullanılan yardım komutudur. Örneğin konfigürasyon modunda ? yazılarak enter denilirse aşağıdaki gibi bir yardım sayfasıyla karşılaşılır:

root@host > ?

root@host # ?

CLI, bir takım tuş kombinasyonlarıyla hızlı kullanım olanağını da mümkün kılmaktadır. Bu kombinasyonlarınsayısı yirmi civarındadır. Aktif bir CLI kullanıcısı olarak, en çok kullandığım üç tanesini sizlerle paylaşacağım. Bunlar:

- Yazdığınız bir satırda, Ctrl+a tuşlarıyla, kursörü satırın başına taşıyabilme,

- Yazdığınız bir satırda, Ctrl+e tuşlarıyla, kursörü satırın sonuna taşıyabilme
- Yazdığınız bir satırda, Ctrl+x tuşlarıyla, tüm satırı silebilme imkânını sunan kombinasyonlardır.

Bir sonraki makalede SRX Firewall’un temel konfigürasyonunu ve Cluster kurulumunu işleyeceğiz.

Hoşçakalın.

Bu yazımız da İbm IMM modülü hakkında bilgi vermeye çalışacağım. Bu modül ile serverımıza direk biostan müdahale edebiliyoruz. Restart,Shoutdown. Firmware update, Post ekranının durumunu, lisans alınır ise remote olarak sistem kurulumu gibi işlemleri yapabiliyoruz. Bu işlemler için serverimizi restart ediyoruz ve F1 ile bios ekranına giriyoruz.

Anamenüden System Settings > Integrated Management Module tıklıyoruz. Buradan Network Configration kısmından Dhcp Control ü enable yapıyoruz.

Networkümüzden otomatik olarak ip aldığını gördükten sonra aldığı ip adresi ile login oluyoruz.Default kullanıcı adı : USERID şifre : PASSW0RD olarak login oluyoruz.

Login olduktan sonra sesion süresini belirliyor olabiliriz ya da sınırsız olarak seçip Continue yi tıklıyoruz.

Login olduktan sonra karşımıza gelen ilk ekran sistem ile ilgili kısa bir bilgi içeren kısım gelmektedir. Sistemin voltaj ve fanların cpu hızları gözükmektedir.

Virtual Light Path kısmında ise serverin ön panelindeki hata kısmının aynısını görebiliyoruz. Örnek vermek gerekir ise tek power suply kullanıyoruz ve hata logunu aşağıda görebiliyoruz.

Vital Product Data kısmında ise servere takılı olan parçların Fru numaraları ve Firmware update versiyonlarını bulabilirsiniz.

Task menüsü alında Power / Restart kısmından serverin toplam kaç saat online olduğunu, reset atıldığını görebiliyoruz. Uzaktan açma, kapatma, restart etme, sadece windows shutdown yapma gibi işlemleri bu kısımdan gerçekleştirebiliyoruz.

Port Assignments kısmında Port yönlendirmeleri için gerekli port ayarlarını buradan gerçekleştirebiliyoruz.

Network İnterfaces kısmında cihazın ip adresini sabitleyebiliyoruz.

Imm üzerinde şimdilik anlatabileceklerim bu kadar başka bir yazıda görüşmek üzere…

Websitepanel ASP.Net yazılım dili ile Orchardproject tarafından hazırlanmış bir hosting yönetim panelidir. Web site panel üzerinden Hyper –V yönetimi de yapılabilmektedir. Makalemizde Webosting servislerinin kurulumu ve yönetimi ile ilgili konulara deyineceğiz.

Websitepanel yazılımını kuracağımız sunucu üzerinde 40 Gb boş disk alanı ve mimimum 1Gb Ram kullanılması önerilmektedir. İleride bu disk üzerinde logların yazılacağı web sitelerinin açılacağıda düşünülürse donanım özelliklerini ilk kurulumda yüksek olarak seçmekte fayda olacaktır.

Gereksinimler

- Server 2003
- Server 2003 R2
- Server 2008
- Server 2008 R2

Kurduğumuz işletim sistemine göre IIS 6 ya da IIS 7

SQL Server 2005 Express Edition veya daha yüksek sürümleri

SQL Server 2008 Express Edition veya daha yüksek sürümleri

SQL server ücretsiz sürümünü download etmek için http://www.microsoft.com/express/sql/download/ linkini kullanabilirsiniz.

Website panel aşağıdaki sanallaştırma yazılımları üzerindeki sunucularda kurulabilir

Microsoft Hyper-V
Microsoft Virtual PC
Virtuozzo
VmWare
XenServer

WebsitePanel Nasıl Çalışır

Websitepanel kurulu farklı sunuculardaki Web Servisleri, FTP hesapları, Veritabanı ve Mail hesaplarını tek bir merkez üzerinden yönetebilirsiniz.

WebsitePanel Mimarisi

WSP Portalı
WSP Enterprise Server
WSP sunucu

WSP Portalı:

Kullanıcıların ilk karşılaştığı ve yapılan işlemlerin WSP Enterprise Server vasıtasıyla dağıtımını yapan kullanıcı ara yüzüdür.

WSP Enterprise Server:

Kullanıcıların limitleri sunucu bilgileri hizmet tanımlamaları ve ayarların çalıştığı bölümdür. Buradaki datalar SQL Veritabanı üzerinde saklanmaktadır. Ayrıca bu bölüme .NET Framework, PHP, Java ve Perl XML ile bağlantı sağlanarak 3.parti panellerle entegrasyon yapılabilmektedir.

WSP Sunucusu:

Bu bölümde host edilen web siteleri, Ftp hesapları mail hesaplarına ait dosyalar bulunmaktadır.

Bu özelliklerin tümü aynı sunucuda kurulabildiği gibi ayrı sunucularda da dağıtık bir yapı ile servisler ve uygulamaları çalıştırmak mümkündür.

Tek sunucu üzerinde kurulum

Birden fazla sunucu üzerinde dağıtık yapıda kurulum

Website Panel Kurulum Adımları

Websitepanel kurulumuna başlamadan önce sunucudaki IIS rolünü aktif ediyoruz. Daha sonrasında SQL server kurulumunu gerçekleştiriyoruz.

Kurulum için Microsoft Web Platform Installer bölümünü kullanacağız.

Webplatform Installer Bölümünden WebsitePanel 1.2.0 ı seçerek install işlemine başlıyoruz.

Kurulum detaylarında yüklenecek ek bileşenlerin bilgisini görüyoruz. I Accept seçeneği ile kuruluma başlıyoruz.

Yükleme son durumu ile ilgili bilgileri kontrol ettikten sonra Finish ile kurulumu tamamlıyoruz.

Masaüstünde oluşan Login to WebsitePanel kısayoluna tıklıyoruz. Bu bölümde serveradmin ve admin kullanıcılarının parolalarını tanımlıyoruz.

Sunucu yapılandırmaları için serveradmin kullanıcısı ile sisteme login oluyoruz.

Configuration Menüsü altında yer alan Server bölümünden sunucu ayarlarımızı yapıyoruz.

Default olarak kurulum yaptığımız sunucu gelecektir. Sunucu üzerinde kurulu olan servisler ile ilgili bilgileri bu panel altından yönetebiliyoruz.

Myserver’ı seçiyoruz. Burada sunucumuzda kurulu olan ve kurulabilecek servislerin listesi görüntülenecektir.

Websites bölümündeki Add butonu ile web servisimizin seçimini yapacağız. Sistemimizde kurulu olan IIS 7.x’i seçiyoruz ve Add Service ile sisteme kayıt ediyoruz.

Sunucumuzda birden fazla ip adresi varsa Website Shared ip alanından web sitelerine hangi IP adresinin default olarak tanımlanacağını seçiyoruz. Bu bölümden yine açılacak websiteleri için detaylı tanımlamalar yapılabiliyor. Sayfanın sonundaki update butonu ile webservisini aktif ediyoruz.

Web sunucumuzdaki kullanıcıların dosyalarını yükleyebilmesi için FTP servisinide aktif ediyoruz. Bu işlem öncesinde yapmamız gereken bazı ayarlar mevcuttur.

Server 2008 Administrative Tools > Computer Management, Users and Groups bölümünden Group bölümüne tıklıyoruz. Bu bölümde FtpUsers adında bir grup oluşturuyoruz.

FTP anadinizini tanımlıyoruz. Default olarak C:\inetpub\ftproot altından bir dizin mevcuttur bu dizine FTPUsers grubu için okuma yetkisi veriyoruz.

Daha sonra Başlat üzerindeki arama bölümüne inetmgr yazarak IIS yönetim konsolunu açıyoruz. Sites bölümü altından Add FTP Site bölümünü açıyoruz.

FTP server adı ve daha önceden izin tanımladığımız path’i belirliyoruz.

FTP servisini kullanacak IP adresini belirleyebiliyoruz ya da sunucudaki tüm Iplerden erişim yapılmasını sağlayabiliriz. No SSL alanını seçerek devam ediyoruz.

Basic Authentication seçeneğini işaretliyoruz. FtpUsers grubumuza Read hakkı tanımlayarak finish diyoruz.

IIS üzerinden FTP Server sekmesine tıklayarak FTP User Isolation ayarlarına giriyoruz.

FTP User Isolation ayarında User name directory alanını işaretliyoruz. Apply diyerek ayarlarımız kayıt ediyoruz.

Unutulmaması gereken bir detayda complex şifre özelliğini kapatmamız gerekebilir. Böylelikle kullanıcılar daha basit şifreler tanımlayabilirler.

Bunun için;

Local Security Settings manager (Start > Administrative Tools), Account Policies bölümünden Password Policy alanını açıyoruz Set the Set Password must meet complexity requirements seçeneğini Disable olarak işaretliyoruz.

Login to WebsitePanel bölümünden serveradmin ile tekrar login oluyoruz. Configuration/ Server bölümünden Myserveri açıyoruz. Buradan Add FTP bölümünü seçiyoruz FTP Servisimizi seçerek kayıt ediyoruz. Kayıt işlemi esnasında sunucu ip adresimizi ve FTP grubumuzu tanımlayarak işlemi tamamlıyoruz.

Bu ayarları yaptıktan sonra panel üzerinden web sitesi ve FTP user açabileceğiz.

Müşterilerimizin hesaplarında kullanacağı servisler ve limitleri ile ilgili ayarları Hosting Plans bölümünden düzenlememiz gerekecektir. Bu bölüme girdikten sonra Default Planımızı açıyoruz Target Server bölümünde sunucumuzu seçiyoruz ve paket detaylarına giriyoruz.

Hosting planımızda web servisleri ve FTP servisleri bölümünü enable duruma getiriyoruz. Create Hostings Plan ile yeni bir plan ekleyerek değişik limitlerde Hosting Paketleri oluşturabilirsiniz.

Bu hosting paketini kullanabilecek userlar oluşturmamız gerekmektedir. Yeni Kullanıcı oluşturmak için Create Customer menüsünü kullanıyoruz.

Kullanıcımızın Hosting Planının hangi sunucuda açılacağı ve web sitesi bilgilerini bu bölümden tanımlıyoruz. İstersek kurumsal müşterilerimiz ve bireysel müşterilerimiz için ayrı sunucuları kullanabiliriz. Bunun için birden fazla Web Server üzerinde WSP kurmamız gerekecektir.

İşlemimiz tamamlandı. Artık kullanıcı kendi paneli üzerinden işlemlerini gerçekleştirebilir.
Oluşturduğumuz websitesi ve FTP hesabımız aktif oldu.

Diğer Servislerin aktif edilmesi için MyServer bölümünden tanımlamalar yapmamız gerekmektedir.

WSP kurulumundan sonra eklenen tüm hizmetler için Hosting Planlarında limit ve hizmet tanımlaması yapılması gerekmektedir.

Website Panel ile MsSQL Hizmetini kullanmak:

WSP kurulumu ile beraber kurduğumuz SQL server üzerinden hosting müşterileri için veritabanı hizmeti verebiliriz. Bu işlem için serveradmin kullanıcısı ile sisteme login olduktan sonra Configuration > Servers bölümünden SQL Server menüsünü açıyoruz. Bu alan SQL Server’ımızın adını kurulum aşamasında girdiğimiz sa login’i ve şifresini yazıyoruz. Database Collation için sunucunun default seçimini alabilir yada istediğiniz bir seçeneği işaretleyebilirsiniz.

İşlemler tamamlandıktan sonra update ile ayarlarımızı kayıt ediyoruz.

SQL Serverımızı web site panele tanıttık. Hosting müşterilerinin bu hizmeti kullanabilmeleri için Hosting Planımızda bu özelliği aktif etmemiz gerekecektir.

Giriş sayfamızdaki sol menüde yer alan Hosting Plans sekmesinden ilgili planımızı seçerek detaylarına giriyoruz.

Bu örnekte Başlangıç Paketi kullanan bir hesap için 2 veritabanı 2 veritabanı kullanıcısı ekledik. Her bir veritabanı için 100 Mb database ve log dosyası oluşturulacabilecek. Ayrıca müşterilerin WSP panellerinden database backup, restore ve Truncate işlemlerini yapmasına izin veriyoruz.

Ayarlarımızı kayıt ettikten sonra Başlangıç paketini kullanan müşteriler SQL hizmetlerinden belirlediğimiz limitler doğrultusunda veritabanı oluşturabilecekler.

Müşteri kendi paneline girdikten sonra Database Sekmesinden SQL serveri seçerek aşağıdaki ekran ulaşacak.

Create Database’ tıkladığımız veritabanı adımı yazmamızı isteyecek bu bölüme daha önceden kullanılmamış bir veritabanı adı yazmamız gerekmektedir. Sonrasında save diyerek veritabanımızı oluşturacak.

Veritabanı oluşturduktan sonra bu veritabanında yetkilendirmek üzerin bir veritabanı kullanıcısı açıyoruz. Hangi veritabanında yetkilendirileceğini seçerek kayıt ediyoruz.

Yaptığımız işlemlerden sonra veritabanımız ve kullanıcımız oluştu. Panelimizde yer alan veritabanları bölümünden seçim işlemini yaptıktan sonra bu veritabanının yedeklerini bilgisayarımıza ya da sunucuya kayıt edebiliyoruz. Günün birinde bu yedeklere ihtiyacımız olursa restore menüsünde geri dönüş işlemlerini gerçekleştirebiliyoruz.

Web Site Panel İle My SQL 5.1 Hizmetini Kullanmak:

Website panel üzerinden müşterilerimize mysql hizmeti kullandırmak için öncelikle

http://www.mysql.com/downloads/ sitesinden istediğimiz sürümü seçiyoruz. WSP Mysql 4.x ve 5.x sürümlerini desteklemektedir. Örneğimiz 5.1 sürümü kullanıyor olacağız. İlgili sürümünü indirip kurduktan sonra WSP panelin yönetim işlemi gerçekleştirebilmesi için http://dev.mysql.com/downloads/connector/net/6.2.html adresinden msi dosyasını indirip bilgilsayarımız kurmamız gerekecektir. Bu işlemi yapmazsak MySQL sunucusu ekleme aşamasında yazılmımız MySQL server ile iletişim kuramayacağı için hata verecektir.

Bu aşamadan sonra serveradmin kullanıcısı ile Configuration > Servers > My Server bölümünden msyql sürümünü seçiyoruz Add butonunu kullanıyoruz.

Karşımıza gelen yeni ekranda Mysql sunucucumuzun ip adresini kurulum dizinini ve erişim şifrelerini yazıyoruz. Mysql Server kurulumda tanımladığımız root erişim bilgilerini bu bölüme girerek Add Service ile servisimizi sunucuya tanıtıyoruz.

Şimdi Mysql hesabınız kullanacak Hosting paketinde MYSQL sekmesi aktif olacaktır.

Mysql 5 seçeneğini işaretleyerek açılan menüden bu planı kullanan hesabın kaç tane veritabanı ve user kullanacağını tanımlıyoruz. Her bir veritabanına ait max veritabanı boyutu ve backup & restore seçeneklerini tanımladıktan sonra işlemleri kayıt ediyoruz.

İşlemleri kayıt ettikten sonra kullanıcı kendi panelinde mysql veritabanı yönetimi yapabiliyor olacaktır.

Website Panel kurulumu diğer panellere göre biraz daha karışık, yüklemek istediğiniz bileşenlerin yönetimi tamamen size ait. Ayrıca çok fazla 3. Parti yazılımla entegre çalışabiliyor. Bunların yanında tüm bu hizmetleri ücretsiz olarak sağladığını da düşünürsek test edilmesi gereken bir ürün diyebiliriz.

Öncelikle Haziran 2012’de yürürlüğe girecek olan bu yasayla birlikte yaşamımıza girecek olan KEP'in amaçlarından, çalışma mantığından, prosedürlerden bahsetmeden önce özellikle kurumsal firmalar için önem teşkil edecek olan bu konu hakkında genel bir tanım yapmak isterim. Nedir bu Kep, ne işe yarar sorularına cevap almak istersek şöyle açıklayabiliriz.

Elektronik ortamdaki iş ve işlemlerin farklı taraflar arasında teknik olarak güvenli ve hukuken geçerli bir şekilde yapılabilmesine olanak sağlayacak çözümler üzerinde tüm dünyada farklı çalışmalar yapılmaktadır. Bu çalışmaların önde gelenlerinden biri de Avrupa Birliği bünyesinde yer alan Avrupa Telekomünikasyon Standartları Enstitüsü’nün (ETSI) ETSI TS 102 640 numaralı standardına dayanan Kayıtlı Elektronik Posta (KEP) Sistemi çalışmasıdır. KEP sistemi, elektronik imza ve zaman damgası teknolojilerinin ve standartlarının kullanıldığı bir sistemdir diyebiliriz.

KEP neler Sağlar?

KEP, e-imza ve zaman damgası kullanılarak, bir elektronik postanın iletildiğini garanti altına almayı, gönderen ve alan tarafların kim olduklarının bilinmesini, gönderilen iletinin ne olduğunun, içeriğinin başkalarınca değiştirilmediğinin ve gönderim zamanının kesin olarak tespit edilmesini sağlamaktadır.

Buna ek olarak bilgi ve iletişim teknolojilerindeki gelişmelere paralel olarak klasik usullerle yapılan iş ve işlemler elektronik ortama aktarılmaya ve e-uygulamalar geliştirilmeye başlanmıştır. E-uygulamalar ilk başlarda kamu kurumlarının, özel sektörün ve vatandaşlarımızın karşılıklı güven duygusuna bağlı olarak kullanılmıştır. 5070 sayılı Elektronik İmza Kanunu ise elektronik ortamdaki bilgi ve belgelerin hukuki geçerlilik kazanmasını sağlamıştır. Ancak, farklı kişi ve kurumlar arasında elektronik ortamda hukuken geçerli ve güvenli bir şekilde bilgi ve belge gönderimi, teslimi ve saklanması hususları düzenlenmemiş olup, bu hususlarda açıklık bulunmaktadır.

E-posta yoluyla iletilen özellikle resmi ve ticari belgelerin ve yazıların gönderici ve alıcı açısından teknik güvenilirliği ve yasal geçerliliği büyük önem taşımaktadır. Başka bir şekilde açıklamak gerekirse siz x firmasısınız ve y firmasına mail göndereceksiniz ve bu ileti de sizin için önem teşkil ediyor. Gönderdiniz maili ve sonrasında ise y firması diyor ki bana bu mail gelmedi, göndermedin. Sizde eğer KEP hizmeti alıyorsanız, gönderdiğiniz hash bilgisini delil olarak gösterip kanıtlama şansınız var. Yani şöyle hangi tarafta, x ya da y firmasında, hash bilgisi eşleşirse o suçu kabul etmiş olacak. Bu konuyla ilgili detaylı bilgi ve mevzuatı btk. org.tr den edinebilirsiniz.

KEP ten kimler faydalanabilir?

Tabi biz bu KEP olayını sadece kurumsal firmalar için değil, bireysel tarafta da kullanma şansımız olacak. Yani başvurup diyeceksiniz ki ben niyazi@x.kep.tr adresini alabileceğiz. Adresi aldıktan sonra ise kayıt olma ya da olmama durumu size kalmış fakat kurumsal firmalarda bu zorunlu olacak. Peki kayıt olunca ne olacak? Kayıt olduğunuz zaman firmalar sizi bilecek, rehberde sizi bulabilecekler. Şu anda yanılmıyorsam İtalya’da bu hizmeti veren 24 firma var, Almanya’da ise 4. Türkiye’de ise altyapı çalışması hızlı bir şekilde ilerlemekte. Galip gelecek firmalar ise Telekom ve GSM operatörleri olacağı kesin gibi gözüküyor, bununla ilgili bir çalışma da mevcut.

Diğer bir konu ise bu hizmet sağlayıcılar için ise yaptırımların büyük olacağı kesin. Örnek vermek gerekirse, X firması KEP e üye ve belli bir sonra bu üyeliğinin iptali için KEPHS telefon açıp iptal ettiriyor, bu arada başka bir firma üyeliğini iptal ettirmek isteyen bu firmaya ileti gönderiyor tabi göndermeden önce check etmesi gerekiyor yani bu kişinin KEP e üyeliği olsa dahi bana ya da bu adrese ileti gönderilmesini istemiyorsa ileti gönderme hakkına sahip olamıyor. (Tıpkı GSM operatörlerinden gelen reklam mesajlarını iptal ettirmek istediğinizde GSM operatörünü arayıp bana bu kişileri, sms'leri engelle dediğiniz takdirde GSM operatörleri bu sms leri filtreliyor ve blockluyor). Firmaya ait bir fatura olsun ve adam üyeliğini iptal ettirdiği halde bu ileti adama geliyor ve KEPHS arıyor bana bu firmadan nasıl ileti geliyor dediğinde ise, durumu BTK’ya bildiriyor ve sonuçta hizmet sağlayıcı firma hatırı sayılır bir para cezası çarptırılıp, firmaya uyarı veriliyor. Bu olaylar da KEPHS de çalışan kişinin bunu tam 1,5 saat sonra yapmasından kaynaklandığını da belirtmekte fayda var. Özetlersek, üyelik işlemleri 7/24 ve derhal yapılması zorunlu işlemlerdir. Yani taviz yok. İsterseniz bu işte yeni olan bir firma olsun, ister eski bir firma. 3 defa hata yaptığında iş bitiyor ve o firmanın yönetimi başka kişilere veriliyor BTK’nin belirlediği tabi ki bu arada. Eğer ki hizmeti alan taraf zarara uğrar ise hizmeti veren firma zararını da üstlenmek durumunda kalıyor deyip örneklendirebiliriz.

KEP ve SEP

KEP yasal olarak geçerli ve teknik olarak güvenli elektronik posta olarak kabul edilmektedir. (SEP) ile iletişim/belge paylaşımı yasal geçerli olarak ve teknik olarak güvenli kabul edilmeyen, iletimin kesin olarak sağlanamadığı ve inkâr edilebilen bir iletişim şeklidir.. KEP, elektronik posta yoluyla yasal geçerli ve teknik olarak güvenli bir şekilde e-belge paylaşımını sağlayabilen ve bu işlemlerle ilgili kesin delil sağlayabilen tek araçtır. Ek olarak, bu Yönetmeliğin amacı; kayıtlı elektronik posta sisteminin hukukî ve teknik yönleri ile işleyişine ilişkin usul ve esasları düzenlemektir de diyebiliriz. Tabi burada karıştırılmaması gereken nokta ise dijital imzayla arasındaki farktır.

Dijital imza da kullanılan anahtarların kullanım amacı bilgi şifrelemektir. Bilgi şifrelemek yani iletiyi gönderirken göndermiş olduğunuz iletinin şifrelenmiş olarak karşı tarafa gitmesi ve karşı taraftaki kişinin ise sadece o anahtara sahip olan kişinin bu iletiyi okuyabilmesidir. İletinin alıcıya kadar olan işleyiş süreci ise farklı olduğunu da belirtmekte fayda var. Ek olarak söylemekte fayda gördüğüm bir konu ise Hash bilgisi, nedir bu hash? Bir belgeyi imzalama sırasında, A kişisinin kullandığı yazılım, veriyi sadece birkaç satırlık bir hale sıkıştırır. Bu işleme özetleme(hashing), bu birkaç satıra da mesajın özü yani (digest)denir. Hash bilgisi unique dir ve göndermiş olduğunuz dosyanın büyüklüğü ne olursa olsun hash ler aynıdır. Şu an KEPHS olarak hizmet vermek isteyen firmalar arasında Bankalar, Finans Sektörü ve Telekom bu yarışta yerlerini almak istiyorlar fakat akla şöyle bir soru geliyor neden GSM operatörleri bu işe girişmiyorlar? Bu soruların cevabını da ilerleyen zamanda görebileceğiz.

Ek bilgi olarak Kep hizmeti almak istediğinizde niyazi@kurumadı.kep.com.tr adıyla alabilme hakkına sahip olabileceksiniz. Bu bize ne sağlayacak derseniz alıcı kep.com.tr uzantısı görmesi bu gelen iletinin güvenli olduğunu bilecek diyebiliriz. İkinci bir not ise, almış olduğunuz adresi değiştirmek istiyorsunuz diyelim bu durumda ne olacak? KEPHS tarafından koruma süresi olacak bunu da kullanıcı belirleyecek minimum 3 aydır. Yani eski adresinize gelen iletiler direk olarak yeni adresinize yönlendirilecektir. Tabi şöyle bir durum da söz konusu. Eğer ki KEPHS alan başka firmadaki kişiye benim yeni adresim bu derseniz ve bu kişi de eski adresinize ileti gönderirse, herhangi bir mail ileti sorunu yaşadığında yani ileti gönderdim, yok bana gelmedi derse karşı taraf suçlu konumuna düşecektir. Çünkü siz bunu o kişiye mail yoluyla bildirmiştiniz. Bu durumda kişilerin maili okumama gibi durumları söz konusu olmayacak, yani KEPHS hizmet alanların mailleri, adresleri kayıt altına alınacak ve bu hizmeti veren firmalar bunu minimum 10 yıl boyunca saklamak zorunda kalacaklarını da hatırlatmak isterim.

KEP Sistemi ile neler yapabiliriz?

KEP sistemiyle resmi, özel ve ticari her türlü belge veya yazı kurum, kuruluş ve şahıslar arasında elektronik olarak gönderilip alınabilecek, başka bir deyişle yasal geçerli olarak elektronik yazışma ve bildirim (beyanname, bildirge, başvuru, tebligat, ihtar, ihbar, vb.) yapılabilecektir.

Şirketler ile gerçek kişiler arasında ve kurum içi her türlü yazışma, belge paylaşımı, sözleşme, tebligat, ihtar/ihbar, e-fatura, telefon görüşme dökümleri, banka talimatları, hesap ekstreleri, kredi kartı hesap özeti gönderimleri, siparişler, ihale teklifleri, e-ticaret işlemleri gibi sayısız alanda kullanılmaya başlanacaktır.

Kullanıcılar tarafından istendiği takdirde, iletişimin gizliliği sağlanarak güvenli haberleşme ve elektronik belgelerin güvenli bir ortamda saklanması da KEPHS tarafından verilecek katma değerli hizmetleri ile mümkün olabilecektir.

Hukuken geçerli ve teknik olarak güvenli bir şekilde elektronik posta yoluyla haberleşmenin yolu olan kayıtlı elektronik posta (KEP), günümüzün en temel ihtiyaçlarından biri haline gelmiştir. KEP sisteminin, ülkemizde e-ticaret ve e-devlet uygulamalarının yaygınlaşmasını önemli oranda hızlandıracağı, ciddi miktarlarda tasarruf sağlayacağı ve e-dönüşümden beklenen faydaları ve verimi elde etmede önemli bir araç olacağı değerlendirilmektedir.

KEP, e-devlet, e-iş ve e-ticaret gibi tüm e-dönüşüm uygulamalarının bütün boyutlarıyla hayata geçirilebilmesi açısından stratejik önemi haiz bir araçtır. Kâğıt, arşiv, postalama ve işlem maliyetlerinin düşürülmesi ve zaman kayıplarının azaltılmasıyla bürokrasinin daha etkin işlemesine, resmi ve ticari işlemlerin hızlı yapılmasına, ticari faaliyetlerin verimli yürütülmesine ve çevrenin korunmasına yüksek oranda katkı sağlayacaktır.

KEP sistemiyle resmi, özel ve ticari her türlü belge veya yazı kurum, kuruluş ve şahıslar arasında yasal geçerli ve güvenli bir şekilde elektronik olarak paylaşılabilecek, gönderilip alınabilecektir. KEP sistemi, elektronik belge paylaşımı ve iletimi dışında çok çeşitli güvenli arşivleme gibi katma değerli servislerin de sunulabileceği, e-imza ve zaman damgasının yaygın ve yoğun olarak kullanılacağı yasal geçerli ve güvenli yeni bir iletişim alanı olacaktır.

Son olarak şunu da belirtmek isterim, nasıl internet bankacılığını kullanırken bizlere sms yoluyla şifremiz geliyorsa, belki de ilerleyen dönemlerde KEP sahibi olanlara faks, mail vb. iletiler cep telefonlarımıza geldiğinde gerekli kimlik doğrulamaları doğruladıktan sonra gelen iletileri istediğimiz şekilde yönlendirme hakkına sahip olabileceğiz. Siz ne dersiniz?

Standart elektronik posta: (SEP)

Kayıtlı Elektronik Posta (KEP)

Registered E-Mail: REM (KEP)

KEPHS KEP Hizmet Sağlayıcılar

BTK (Bilgi Teknolojileri Kurumu)

Bu makalemizde Oracle 11gR2’nin Windows Server 2008R2 işletim sistemi üzerine kurulum işlemlerini göreceğiz. Oracle 11gR2 ile gelen yenilikler aşağıdaki gibi gözümüze çarpmaktadır.

Automatic Block Repair: Bu özellik sayesinde block corruption işi otomatikleştirilmiş oluyor.

Duplicate Without Connection to Target Database: Target database bağlanmadan catalog yada aux database bağlanarak duplicate özelliği.

Enhanced Tablespace Point-In-Time Recovery (TSPITR): Geliştirilmiş tablespace point in time recovery. Drop edilmiş bir tablespace bile recover edebiliyoruz. Aynı tablespace birçok defa recover edebilme imkanı bu özellik sayesinde gelmiştir.

Diğer gelen yeni özellikler için, http://docs.oracle.com/cd/E11882_01/server.112/e10881/chapter1.htm linteki dökümanı inceleyebilirsiniz.

Öncelikle oracle sitesindeki kuracağımız versiyonunu download ediyoruz. http://www.oracle.com/technetwork/database/enterprise-edition/downloads/112010-win64soft-094461.html Download için oracle sitesinde bir account oluşturmalısınız.

Kurulum işlemine Intel Core2 cpu, 1,5 GB Ram, regional settings ayarlarım english ve local administrator yetkisi ile birlikte başlıyoruz. Setup.exe’ye çift tıkladığınızda ve biraz beklediğinizde karşımıza aşağıdaki gibi bir ekran gelmektedir.

Email adresinizi ve oracle security updateleri indirebilmek ve bunlardan haberdar olabilmek için oracle support şifrenizi isteyen ekran bizi karşılamaktadır. Bu kısımdaki bilgileri daha sonrada girebilmektesiniz. Ben boş bırakıp next tuşu ile ilerliyorum.

Boş bıraktığımıza dair bir uyarı mesajı gelmektedir. Bu kısmı geçebilmek için Yes ve sonrasında Next tuşuna tıklayarak ilerleyebilmektesiniz.

Gelen ekranda karşımıza 3 adet seçenek çıkmaktadır.

Create and configure a database: Yeni veritabanı oluşturmaya ve rdbms software kurulumunu yapar. Rdbms nedir peki? Yüksek datalara hızlı şekilde erişim sağlayan ve güvenli şekildiği tutulduğu platformdur.

Install database software only: Sadece Rdbms software kurulumunu yapar.

Upgrade an existing database : Varolan database upgrade işlemi için kullanılmaktadır.

Biz ilk defa kurulum işlemi yaptığımız için, birinci seçenği işaretleyip devam ediyoruz.

Hangi sınıf üzerine kurulum işlemi yaptığımızı belirtmeliyiz.

Desktop Class: Kişisel desktop pc ya da notebooka kurulum yapıyorsanız bunu seçmelisiniz.

Server Class: Server işletim sistemi üzerine kurulum yapıyorsanız bunu seçmelisiniz.

İki seçenek arasında konfigürasyon farklılığı bulunmakatadır. Biz server class seçeneğini seçip ilerliyoruz.

Database kurulum tipini seçtiğimiz kısım karşımaza gelmekte.

Single instance database installation: Tek bir database kurulumu yapacaksanız seçeceğiniz adım.

Real Application Clusters database installation: RAC kurulumu yapacaksak seçeceğimiz kısım.

RAC kurulumu yapmadığımız için, Single instance database installation seçeneği ile ilerliyoruz.

DB versiyonu, lokasyonunu, Global Database Name, password işlemlerini kendim belirlemek için advanced install kısmını seçip ilerliyorum. Siz dilerseniz, typical seçeneği ile de ilerleyebilirsiniz. İlgili seçeneği işaretleyip, next ile bir sonraki adıma geçiyoruz.

Kurulum dilini seçip, bir sonraki adıma ilerliyoruz.

Bu adımda kurulum için seçebileceğiniz versiyon tipleri bulunmaktadır. Seçmiş olduğunuz versiyona göre select options kısmından ek componentleri kurabilmektesiniz. Enterprise Edition seçeneğini işaretleyip, bir sonraki adıma geçiyorum.

Bu adımda Oracle kurulum dosyalarının ve base dosyalarının ( tns gibi ) nereye atılacağı kısmı seçip, next ile ilerliyoruz.

Oluşturacağımız veritabanının ne amaçla kullanılacağını bu kısımda seçmeliyiz.

General Purpose / Transaction Processing: OLTP veritabanı kurulumu için seçilecek kısım. Oltp, database içindeki verilerin, birçok kişi tarafından kullanılabilmesidir. Giriş, silme, güncelleme vb. İşlemlerin aynı anda yapılması. Ayrıca oltp veritabanı içindeki verileri düzenlemekle birlikte, db hızınında artırılmasını sağlar.

Data Warehousing: Veri ambarı tarzından bir database kurulumu için kullanılır.

Biz birinci seçeneğini işaretliyerek, next ile ilerliyoruz.

Oluşturacağımız database adını ve SID bilgilerini gireceğimiz bölümdür. Bu bilgilerin ikisini de aynı yazabileceğiniz gibi, farklı da yazabilirsiniz. Next ile bir sonraki adıma ilerliyoruz.

Memory tabında, Enable Automatic Memory Management seçeneğini işaretleyerek, otomatik bellek yönetimini açıyoruz. Bunun faydası kaynağı (ram) daha etkili, verimli ve yeterli kullanması için seçmemiz gerekmektedir.

Diğer önemli kısım ise Charecter sets tabıdır.

Kullanacağınız karakter setini seçmelisiniz. Bunun önemi database’e sorgu gönderirken önem taşımaktadır. Oracle’da TR karakterlerin okunup yazılabilmesi için yukarıdaki gibi seçip ilerliyoruz.

Eğer bu seçeneği seçmeyi unuttuysanız daha sonra database’e bağlanarak aşağıdaki komutlarla değişimi yapabilirsiniz.

CONNECT / AS SYSDBA
SHUTDOWN IMMEDIATE
STARTUP MOUNT;
ALTER SYSTEM ENABLE RESTRICTED SESSION;
ALTER SYSTEM SET JOB_QUEUE_PROCESSES=0;
ALTER SYSTEM SET aq_tm_processes=0;
ALTER DATABASE OPEN;
UPDATE sys.props$ SET VALUE$=’TURKISH_TURKEY.WE8ISO8859P9′
WHERE name=’NLS_CHARACTERSET’;
COMMIT;
SHUTDOWN IMMEDIATE;
STARTUP;

Database control tarafında e-mail ile bilgilendirilme işlemini yaptığımız kısımdır. Eğer smtp serverınız varsa, bu bilgileri girerek yapılandırabilirsiniz. Ben e-mail bilgilendirmesi istemediğim için next ile ilerliyorum.

Bu kısımda database dosyalarımızın lokasyonunu ve file system kullanacağımızı seçerek ilerliyoruz. ASM ile ilgili portalımızda makaleler bulunmaktadır. ASM kısmını bu makalede işlemeyeceğiz.

Database backup ayarlarının yapılacağı kısımdır. Kurulum işleminden sonra da backup ayarlarını yapabilmekteyiz.

Database kurulumu sonrası yönetim için gelecek olana SYS, SYSTEM, SYSMAN ve DBSNMP kullanıcıları için şifre belirleyeceğimiz kısımdır. Bu kullanıcılara tek tek şifre tanımlayabileceğiniz gibi, tek bir şifrede atayabilmektesiniz. Ben unutmamak adına hepsine tek bir şifre atayıp, next ile ilerliyorum.

Bu adıma kadar seçmiş olduğumuz seçenekleri burada bize rapor olarak vermektedir. File olarak kaydedebilmekteyiz. Finish tıkladığımızda kurulum işlemi başlayacaktır.

Bu adıma kara seçtiğimiz ayarlar ile birlikte database oluşturma işlemi başlamış bulunmaktadır. Bu işlem kurulum yapacağınız kayaklara göre değişim göstermektedir.

Database oluşturma işleminin sonuna doğru ulaşmaktayız.

Database oluşturulma işleminin bittiğini bağlantı url kısmını bize göstermektedir. Şifre yönetimini yapabileceğimiz son adım, biz tüm kullanıcılara aynı şifreyi atağımızdan ok ile devam ediyorum.

Web tarafından database’e ulaşabilmek için URL’i bize vermektedir. Bunu isterseniz unutmamak adına bir kenara not edebilirsiniz. Artık kurulum ve database oluşturma işlemi tamamlandı. Close seçeneği ile işlemi bitiriyorum.

Database Connection Test İşlemlerini Yapalım.

1.       İlk olarak komut satırı ile bağlantıyı test edelim. Aşağıda database ile bağlantı işleminin başarılı şekilde sağlandığını görebilmekteyiz.

2.       Web tarafından URL ile birlikte bağlanalım.

Kurulum esnasında kullanıcıya atadığımız şifre ile giriş yapalım.

Web üzerinden de database’in management paneline ulaşabildiğimiz görebilmekteyiz.

Bir başka makalede görüşmek üzere. Faydalı olması dileğiyle.

Kaynak: http://www.oracle.com

Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma isimli Makale serimizin dördünce ve son bölümündeyiz. Bu makalemize başlamadan önce daha önce yapmış olduğumuz işlemleri hatırlayalım.

Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 1 (Hardware Profile Oluşturulması) isimli makalemizde amacımıza uygun bir tane Hardware Profile oluştruduk ve bu oluşturmuş olduğumuz Hardware Profilesini VMM sunucumuz üzerinde Library bölümünde sakladık.

Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 2 (Guest Os Profile Oluşturulması) isimli makalemizde amacımıza uygun bir tane Guest OS Profile oluşturduk ve bu oluşturmuş olduğumuz Huest OS Profilesini VMM sunucumuz üzerinde Library bölümünde sakladık.

Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 3 (New Template Oluşturulması) isimli makalemizde, oluştrumuş olduğumuz Hardware Profile, Guest OS profilesini kullandık ve daha önce oluşturmuş olduğumuz VHD’ ile ilişkilendirip VMM sunucumuz üzerinde Library bölümünde sakladık.

Bütün bu gereksinimleri yerine getirdikten sonra artık yeni bir tane sanal makine oluşturabilir durumdayız.

Virtual Machine Manager yönetim konsolu üzerinde Actions \ Virtual Machine Manager \ New Virtual Machine yolunuz izleyip sihirbazımızı çalıştırıyoruz.

Select source bölümünde Use an existing virtual macgine,template or virtual harddisk bölümünde Browse butonuna basıp oluşturmuş olduğumuz templateyi seçiyoruz.

Virtual Machine Manager 2008 R2 ile Hızlı VM Oluşturma Bölüm 3 (New Template Oluşturulması) isimli makalemizde oluşturmuş olduğumuz 4 Gb Ram 4Vcpu Ws08 R2 Sp1 isimli templatemizi seçiyoruz.

Seçmiş olduğumuz templateyi Select Source bölümünde görebilmekteyiz.

Virtual Machine Identity bölümünde sanal bilgisayarımız için bir isim veriyoruz ve bu sanal makinemizin VMM üzerinde yöneticisi olacak olan kullanıcıyı belirliyoruz.

Not : Virtual Machine manager bölümünde verecek olduğumuz isim VMM, HyperV Hostlar üzerinde görülecek isim olduğu gibi sihirbaz içinde bir değişiklik yapmazsak bu ismin aynısı Domain Computer Account’u da olacaktır.

Configure Hardware bölümünde, templatemize bağlamış olduğumuz Hardware Profilemizi görebilmekteyiz. Bu Profili bu Virtual Machine özel olmak üzere sihirbaz içinde değiştirme hakkımız bulunmaktadır.

Guest Operating system bölümünde, templatemize bağlamış olduğumuz Guest OS Profilemizi görebilmekteyiz. Bu Profili bu Virtual Machine özel olmak üzere sihirbaz içinde değiştirme hakkkımız bulunmaktadır. Dikkat ederseniz Identity Informatin bölümü * olarak görülmekte. İstersek bu bölümde Domain Computer Account bilgisini düzenleyebiliriz.

Select Destination bölümünde Place the virtual machine on a host bölümünü seçiyoruz ve ilerliyoruz.

Select Host bölümünde Sanal bilgisayarımızın barıncak olduğu HyperV Hostu seçiyoruz. Sanal makinemizi deploy edecek olduğumuz HyperV host bir Cluster Kümesi içinde barınıyorsa Rating bölümünden en iyi durumda olan hostu görebilir ve en iyi kaynağa sahip olan Hostu seçip performans kazanımı gerçekleştirebiliriz.

Select Path bölümünde Sanal bilgisayarımızın sahip olacak olduğu Vhd ve VM bilgilerinin deploy edilecek olan HyperV Host üzerinde hangi dizinde saklanacağını görebilmekteyiz.

Destination folder seçimini gerçekleştirdik.

Select Network bölümünde oluşturacak olduğumuz Virtual Machine hangi host üzerinde barınacaksa, host üzerinde kullanacak olduğu Virtual Networkü seçiyoruz.

Additional Properties bölümünde opsiyonel seçimlerimizi yapıyoruz. Seçimimiz var sayılan değerlerdir. Fiziksel Hostumuz yeniden açıldığı zaman oluşturmuş olduğumuz virtual machinemizin nasıl bir eylem yapması gerektiğini veya fiziksel sunucumuz durduğu zaman virtual machinemizin ne yapması gerektiğini burada belirliyoruz.

Summary bölümünde New Virtual Machine sihirbazı içinde yapmış olduğumuz işlemlerin özeti görülmektedir. View Script bölümünde yapmış olduğumuz işlemlerin Power Shell Scripini görebilir ve başka Virtual Machineler oluşturmak için GUI haricinde Power Shell’i kullanabiliriz.

Scriptin içeriği aşağıda yer almaktadır.

# ------------------------------------------------------------------------------

# New Virtual Machine Script

# ------------------------------------------------------------------------------

# Script generated on 12 Ekim 2011 Çarşamba 08:28:06 by Virtual Machine Manager

#

# For additional help on cmdlet usage, type get-help <cmdlet name>

# ------------------------------------------------------------------------------

Set-VirtualFloppyDrive -RunAsynchronously -VMMServer localhost -NoMedia -JobGroup 51c5f7b4-8b00-41fe-adda-ce676694c028

Set-VirtualCOMPort -NoAttach -VMMServer localhost -GuestPort 1 -JobGroup 51c5f7b4-8b00-41fe-adda-ce676694c028

Set-VirtualCOMPort -NoAttach -VMMServer localhost -GuestPort 2 -JobGroup 51c5f7b4-8b00-41fe-adda-ce676694c028

New-VirtualNetworkAdapter -VMMServer localhost -JobGroup 51c5f7b4-8b00-41fe-adda-ce676694c028 -PhysicalAddressType Dynamic -VirtualNetwork "VmNic" -VLanEnabled $false -MACAddressesSpoofingEnabled $false

New-VirtualDVDDrive -VMMServer localhost -JobGroup 51c5f7b4-8b00-41fe-adda-ce676694c028 -Bus 1 -LUN 0

$CPUType = Get-CPUType -VMMServer localhost | where {$_.Name -eq "3.00 GHz Xeon MP"}

New-HardwareProfile -VMMServer localhost -Owner "NAKSAN\administrator" -CPUType $CPUType -Name "Profilef22d3249-ec45-49a0-a5f3-090a2e00aeaa" -Description "Profile used to create a VM/Template" -CPUCount 4 -MemoryMB 4096 -ExpectedCPUUtilization 20 -DiskIO 0 -CPUMax 100 -CPUReserve 0 -NetworkUtilization 0 -RelativeWeight 100 -HighlyAvailable $true -NumLock $false -BootOrder "CD", "IdeHardDrive", "PxeBoot", "Floppy" -LimitCPUFunctionality $false -LimitCPUForMigration $true -DynamicMemoryEnabled $false -MemoryWeight 5000 -VirtualVideoAdapterEnabled $false -JobGroup 51c5f7b4-8b00-41fe-adda-ce676694c028

$Template = Get-Template -VMMServer localhost | where {$_.Name -eq "4 Gb Ram 4 Vcpu Ws08 R2 Sp1"}